هر چه از روز واقعه می‌رفت

دل عاشق به شور می‌افتاد

داشت کم‌کم غروب می‌آمد

داشت از عشق دور می‌افتاد

شکوه عاطفه را بین معجرش می‌برد

دعای قافله‌ای در پی سرش می‌برد

به سمت قبله گرفته قنوتی از حاجت

در آرزوی اجابت به محضرش می‌برد

بتاب ‌ای رخت مهر و ماه منیر

بده رخصت رزم‌مان ‌ای امیر

که هستیم از زندگی هر دو سیر

به روی سر ما تو قرآن بگیر

بعد از علی‌اکبر عوض شد کربلایت

حتی عوض شد ناله‌هایت، گریه‌هایت

غیر از زمانی که رقیه پیشت آمد

کمتر شنید اهل حرم حتی صدایت

بریز در دل من هر چه داری از غربت

کجاست مأمن غم‌های کاری‌ات ؟… اینجا!

تمام عمر غمت را کشیده‌ام بر دوش

چرا کنون نکنم غم گساری‌ات اینجا؟

کیست این؟ ام ابیهای حسین

کیست این؟ حضرت زهرای حسین

کیست این؟ سایۀ همپای حسین

کیست پیغمبر فردای حسین؟

کیست جز زینب کبرای حسین؟

دلی لبریز اشک و آه دارد

نگاهی سوی قربانگاه دارد

شده آمادۀ حج حسینی

که با خود دو ذبیح الله دارد

وقتی که در دور و برت لشگر نباشد

وقتی برایت یک نفر یاور نباشد

وقتی که هَل مِن ناصر تو بی جواب است

وقتی که شرم از سبط پیغمبر نباشد

غم تو سوخته تا مغز استخوانم را بریده درد فراق، اینچنین امانم را

دلم میانۀ میدان و بسته دست و زبان چگونه رام دل خود کنم زبانم را

روزی اشک و روضۀ هر سال با زینب وقت پریدن قوت هر بال با زینب

پیراهن مشکی ما هر سال با مادر در روضه‌ها بر روی شانه شال با زینب