هرکس به جهان تو را ثنا کرده بسی

خشنود دل فاطمه را کرده بسی

ای دختر با وقار زهرا و علی!

در حق تو تاریخ، جفا کرده بسی

شش‌ماه شبیه روضه‌خوان می‌خواندی

از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی

از طشت طلا و خیزران می‌خواندی

تو وارث اندوه محرّم هستی

تندیس غم، اندوه مجسّم هستی

زینب که غم است و غم که زینب، پس تو

ای سنگ صبور! خواهر غم هستی

شب و درد و تب است و «امّ کلثوم»

جهانی مطلب است و «امّ کلثوم»

تمام حجم داغ شام و کوفه

به دوش زینب است و «امّ کلثوم»

ای خواهر آفتاب زینب!

ای آمده هم­رکاب زینب!

خوش! مرثیۀ تو کوفه را سوخت

در تسلیت جناب زینب

ای نخل وفا! گل تولّا!

«امّ‌کلثوم»! دخت مولا!

چون غنچه ز بس حیا که داری

گشته است وجود تو، معمّا

السّلام ای فاطمه امّ البنین

السّلام ای بانوی دنیا و دین

السّلام ای همسر شیر خدا

مادر عبّاس، شمشیر خدا

قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی

به علی مونس و هم خانه و همسر باشی

قسمت این بود که در زندگی مشترکت

به عزیزان دل فاطمه مادر باشی

بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟

از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا

نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که‌؟ از علی

مامش که بود؟ ‌فاطمه‌ جدش که‌؟ ‌مصطفی!