تو بی‌پایانی، ای آغازِ آغاز!

به دست تو هزاران راه شد باز

در آن هنگامه گم شد دست‌هایت

به جای دست آمد بالِ پرواز

بالا بلند!

چنان بیدلم

دست در دست ساغری چرمین

تشنه افتاده است روی زمین

کیست این؟ این رشادت یک دست

اینکه بی او شکست قامت دین

شعلۀ آتشی‌ست  در دل آب

ساقی مهوشی‌ست  مست و خراب

بی‌قراری‌ست، عشق تا به جنون

تک‌سواری‌ست آب تا به رکاب

هر کس ز جام عشق تو گردید مست و رفت

چشم از جهان و هر چه در او بود بست و رفت

نشناخت پای خویش ز سر در طریق عشق

آن کس که شد ز بادۀ معشوق مست و رفت

گر کشم خاک پای تو در چشم

خاک را با نظر کند زر، چشم

گر به پای تو ریخت گوهر، اشک

تحفه از این نداشت بهتر، چشم

از قهر تو، شاهین قدَر پر ریزد

وز هیبت تو، شیر فضا بگریزد

ماند به تو کوه، اگر به رفتار آید!

دریا به تو می‌ماند، اگر برخیزد!

بی‌تو شب و روزم همه سردند عمو

گل‌های دل باغ چه زردند عمو

تا رأس تو دیدم ز خودت پرسیدم

چشمان تو را چه کار کردند عمو؟

تیر بر مشک زدند و ز جفا خندیدند

یک صدا در همۀ کرب و بلا خندیدند

تا بسوزد جگر فاطمه و امّ‌بنین

پایکوبان همه با ساز و نوا خندیدند

وقتی عطش مشام حرم را دچار کرد

آثار زخم را به جگر آشکار کرد

شیری گرفت در کف خود جان مشک را

اسبی دوید و صاحب خود را سوار کرد