این کاروان که عازم سرمنزل دل است

فارغ ز ره گشودن منزل‌به‌منزل است

گم‌گشته‌ای که راه به خورشید بسته بود

اکنون همو ز راهروانِ رهِ دل است

شب جامه سیاه کرده در مرثیه‌ات

خورشید نمایان شده از زاویه‌ات

گفتند به لب‌های حسینت نرسید

در کرب و بلا قطره‌ای از مهریه‌ات

حُر شرم می‌کند که به مولا نظر کند

یا از کنار خیمۀ زینب گذر کند

دیروز، ره به چشمۀ خورشید بسته بود

امشب چگونه روی به سوی قمر کند

آشفتگی از نگاه مجنون پیداست

از آتش گونه­‌های گلگون پیداست

از دورترین نقطه به او خیره شوید

مانند جزیره‌­ای که در خون پیداست

انگار کربلا، رقمِ خامۀ خداست

یا پرده­‌ای نگاشته از نقش کبریاست

یک سوی، نقشِ روشنِ سبز و سپید را

بر آن نگاره بُرد که پیدا و روشناست

می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است

گر نعره برکشم ز گلوی فلک کم است

پندارم آنکه پشت فلک نیز خم می‌شود

زین غم که پشت عاطفه زان تا ابد خم است

یک نیزه از فراز حقیقت فراتر است

آن سر که در تلاوتِ آیاتِ محکم است

آشوب به غارت بَرد این قافله‌ها را

صدها پَر جاماندۀ این چلچله‌ها را

از کعبه به خونخواهی این قوم به پا خیز

پاسخ بدهد خنجرتان حرمله‌ها را

جعد مشکین طرۀ عنبرگشا دارد حسین  حُسن یکتا را ببین زلف دو تا دارد حسین 

شورش امکان اگر طرح محیط  دهر ریخت  بر دو عالم سایۀ بال هما دارد حسین 

زهرۀ منظومۀ زهرا حسین

کشتۀ افتاده به صحرا حسین

دست صبا زلف تو را شانه کرد

بر سر نی خندۀ مستانه کرد

دریای دلت راهی ساحل­‌ها شد

دست تو کلید حل مشکل‌­ها شد

پرواز به آزادگی­­‌ات می‌بالد

عشقت سند سلامت دل‌­ها شد

ای امام خجستۀ پیروز، سورۀ خــون ، حقیقت زیبا!

از قیام تو می‌توان گفتن، تـا هنوز و همیشۀ دنیا

از قیام تو می‌توان گفتن، نامکرر به هر زبان امروز

ترجمان فصیح خون تـو، ترجمان تمام خوبی‌ها

ای در شب چشمان تو مهتاب گرفتار      

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله‌ور توست         

در هرم لب توست می ناب گرفتار