سیراب تشنگی ست به دریا چه حاجت است آب از سرش گذشته به سقا چه حاجت است
معراج اوست اینکه می‌افتد به روی خاک دیگر سفر به عالم بالا چه حاجت است
عالم تمام نوحه کنان از برای کیست؟ دوران سیاهپوش چنین در عزای کیست؟ نیلی چراست خیمۀ نه توی آسمان؟ جیب افق دریده ز دست جفای کیست؟
از داد، تا به عرصۀ محشر علم زنند
از تشنه‌کام دشت بلاخیز دم زنند
پس کوفیان به حشر، قدم از عدم زنند
«ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند
یک‌باره بر جریدۀ رحمت قلم زنند»
بود طفلی شیرخوار اندر حرم
کافرینش را پدر بد در کرم
خورده از پستان فضل آن پسر
شیر رحمت، طفل جان بوالبشر
چون محرّم رسید و عاشورا خنده بر لب حرام باید کرد
وز پی ماتم حسین علی گریه از ابر وام باید کرد
عجب حکایتی دارد آب سال‌هاست دسته دسته شهید می‌شوی و قطره قطره «آب» می‌شویم فقط به جرم اینکه تو همیشه حسین هستی و ما همیشه شمر!!!
در کارگاه هستی، تا نقش ما، زدند
آزادگان، به کوی محبت لوا، زدند
از عالم وجود، قدم در فنا زدند
«بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند
اول، صلا به سلسلۀ انبیا زدند»
امامی کافتاب خافقین است
امام از ماه تا ماهی حسین است
چو خورشیدی جهان را خسرو آمد
که نه معصوم پاکش پس رو آمد
عجب حکایتی دارد آب بابا «آب» داد عمو دست داد بابا نان داد عمو قبلِ بابا جان داد
عجب حکایتی دارد آب هر سال قصه‌های حسین را سر می‌ُبریم اما «آب» از «آب» تکان نمی‌خورد
خاکیان را از فلک امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت گوی چوگان قضاست
پردۀ خار است اگر دارد گلی این بوستان
نوش این غمخانه را چاشنی زهر فناست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
