دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت

لبی به وسعت مهریه‌های زهرا داشت

کنار علقمه در سجده‌گاه چشمانش

نداشت هیچ کسی را، فقط خدا را داشت

آبی نبود اگر که تو دریا نمی‌شدی

مشکی نبود اگر که تو سقّا نمی‌شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی

ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی‌شدی

در کوچه‌ها پیچید بوی آشنایش

بوی غریبی نگاه ردّ پایش

در کوچه‌ای که جبرئیل عرش پیما

می‌آمد از آنجا صدای بال‌هایش

وقتی اذان می‌داد در محراب کوفه

بوی ولایت پخش می‌شد با صدایش

مانند نور آمدی و لا مکان شدی

پرواز آسمانی هفت آسمان شدی

با جلوه‌های نوری بالا نشین خود

خورشید صبح و ظهر و غروب اذان شدی

ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود

بساط گریه برای دلم فراهم بود

خوشا به حال طفولیتم که با نامت

در آسمان نگاهم کران کران غم بود

بالا نرفت آنکه به پای تو پا نشد

آقا نشد هر آنکه برایت گدا نشد

مقصود از تکلّم طور از تو گفتن است

موسی نشد هر آنکه کلیم شما نشد

حتی خدا در اول والفجر و مریمش

سوگند خورده است به ماه محرمش

شب‌های قدر محترم و با فضیلت‌اند

امّا نمی‌رسند به شب‌های ماتمش

شکر خدا دعای سحرها گرفته است

دست مرا کرامت آقا گرفته است

شکر خدا که چشم همیشه حسینی‌ام

اشکی برای روز مبادا گرفته است

هر که پیمان با هوالموجود بست

گردنش از بند هر معبود رست

مؤمن از عشق است و عشق از مؤمن است

عشق را ناممکن ما ممکن است

عزم تو اگر نبود، حق رسوا بود

خون تو اگر نه، ننگ پابرجا بود

«هیهات» تو گر نبود بر غفلت ما

بیداری ازین خواب گران، رؤیا بود

مردانه به میدان بلا تاخته‌ای

تا رایت آزادگی افراخته‌ای

دنیا چو نداشت پیش تو قیمت، باخت

در نرد وفا، هستی خود باخته‌ای

چشمان شفق، حرف تماشا نزند

بر قتلگه تو، پلک بالا نزند

خورشید، سراسیمه به مغرب بگریخت

تا ماه رخ تو، چشم او را نزند