گویی که تنگ بوده زمین از برای تو
کاینسان به روی نیزۀ اعداست، جای تو
یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم
قربان مهربانی و مهر و وفای تو!
عمّه جون! بیا ببین مهمون برامون اومده
یه سر غرقه به خون، تو غم‌سرامون اومده
بگو بچّه‌ها دیگه گریه و زاری نکنن
از عزا بیرون بیان، آخه بابامون اومده
کودکی در خرابه‌ای بی سقف
با سر باب گفتوگو می‌کرد
سر بُبریده را در آغوشش
هم‌چو گل عاشقانه بو می‌کرد
این گوهری که در دل خاک آرمیده است
بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است
هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت
در راه شام سختی سی ساله دیده است
روشن‌گری که خوانده خدا باب حاجتش
گسترده است بر همه خوان عنایتش
ماه منیر هاشمیان، رشک آفتاب
الگو برای حق‌طلبان شد شهادتش
برخیز تا زنیم به دامان یار، دست
گیرد مگر ز عاشق خود آن نگار، دست
آن ماه‌چهره‌ای که به صد مهر می‌کشد
خورشیدوار بر سر هر سنگ و خار، دست
شمع‌سان سوختم و ابرصفت گرییدم
تا تن پاره‌ی بی‌پیرهنت را دیدم
پر و بالم همه شد سوخته، ای شمع امید!
بس که پروانه صفت در طلبت گردیدم
ای خون حق! که عرشِ دل ماست جای تو
بلکه ز یُمن جای تو، جای خدای تو
گردد حرام، آتش دوزخ به روز حشر
بر دیده‌ای که اشک ببارد برای تو
نام تو، یا حسین! بُوَد بر زبان من
مهر تو، داغ قلب من و مُهر جان من
عمری است ریزه‌خوار سر سفرۀ توام
از خوان نعمت تو بُوَد آب و نان من
دل در چه کار آید اگر نیست جای دوست؟
خواهم دلی که شد به جهان آشنای دوست
این سر بُوَد چو بار گرانی به دوش تن
با جان اگر فدا نشود در رضای دوست
به اهل ذکر بگو، مجلس دعا این‌جاست[1]
سعادت ار طلبی، راه و ره‌نما این‌جاست
برای حاجت خود رو مکن به بیگانه
بیا به بزم محبّت که آشنا این‌جاست
تا پرچم تو در اهتزاز است حسین!
پاینده و جاوید، نماز است حسین!
از خون تو محکم شده آیین نبی
اسلام هم از تو سرفراز است حسین!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
