خیره مانده­ ست نگاه تر یعقوب به تو

داده قرآن لقبِ یوسف محجوب به تو

گرچه آیینۀ فریاد محمد شده­‌ای

ولی انگار رسیده دل ایوب به تو

از آسمان آورده باد عطر لباسش را

فریادهای سینه‌­سوز ناشناسش را

شرمم می‌­آید تا بگویم با چه بی‌­شرمی

بر ریشه‌­های تشنه می‌­زد خشم داسش را

لب­‌های عطشناک تو آغاز حیات­ است

دین­ست ... یقین­ست ... عروج­ست ... صلات­ است

با نبض تو باید بتپد قلب جهانی

نبضی که نمایانگر محیا و ممات­ است

سپرده دست عاشقان خدا پیالۀ تو را

شراب آسمانی هزار سالۀ تو را

به رنگ خون خود حنا به گیسویت گذاشته

کشیده دور ماه تا همیشه هالۀ تو را

می‌رود به محفل امیرها، پا به پای غربت اسیرها

می­‌رود به طبل کوبِ کوفه و ... بزم کل کشیدن نفیرها

می‌­رسد به دیرها و دارها، می­‌رسد به مجلس قمارها

کینه‌­ها نشسته­‌اند سر به سر، با سری مقابل سریرها

چه بر نیزه

چه در طشت خونین ...

حسین من! فدای چشمِ مستت

فدای آن نگاهِ هُو پَرستَت

تو رازِ سر به مُهر کائناتی

خدا را معنیِ صوم و صلاتی

خورشید خدا!

بر نطعِ خون

به خون تصویر شد طرح شهادت

ادامه دارد این شرحِ شهادت

شهادت تا اَبد پروانۀ توست

که عقل عاشقان دیوانه توست

حسین ای نازنین! تو آبِ نابی

عطشْ کامان عالم را جوابی

تو روح آب و بی‌تو آب؛ مرداب

لبت را قرن‌ها آب است؛ بی‌تاب

غبار قرون می‌نشیند

بر صداها و حنجره‌ها

خوشا من! هر چه بودم، هر چه هستم

به ذکرِ یا حسین، ای دوست!  هستم

چه مستی؟ آی این مستی غریب است

جز این مستی، همه هستی فریب است