چشم دلم به سمت حرم باز می‌شود

با یک سلام، صبح من آغاز می‌شود

پر می‌کشد دلم به هوای طواف تو

وقتی که لحظه، لحظۀ پرواز می‌شود

قفل دلم شکسته کنار در حرم

از مرقدت دری به جنان باز می‌شود

وقتی دلم کنار ضریح تو جا گرفت نوری ز فیض کوثر بی انتها گرفت یادم نمی‌رود که ز الطاف مرقدت هر بار قلب مردۀ من هم شفا گرفت شد پای بوس خاک در آستانه‌ات تا از کرامت حرم تو صفا گرفت  

همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد

لطفت همیشه زخم مرا التیام داد

وقتی انیس لحظۀ تنهایی‌ام تویی

تنها دلیل اینکه من اینجایی‌ام تویی

تک و تنها چه کار خواهی کرد

همسرت کاش بی قرارت بود

چقدر خوب می‌شد آقاجان

لااقل زینبی کنارت بود

مرهم حریف زخم زبان‌ها نمی‌شود

اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی‌شود

گریه مکن بهانه به دست کسی مده

با گریه‌هات هیچ مدارا نمی‌شود

خسته مکن گلوی خودت را برای آب

با آب گفتن تو کسی پا نمی‌شود

حس می‌کنم در مرقدت عطر دعا را

عطر توسل‌های در باران رها را

آهم کبوتر می‌شود تا گنبد تو

می‌آورد فریادهای یا رضا را

من دربه‌در پنجره‌‌فولادم و دیری‌ست

بین من و آن پنجره دیوار زیاد است

گندم به کبوتر بدهم، شعر بگویم

آخر چه کنم؟ در حرمت کار زیاد است

شاه منی که مونس هر سال و هر دمی

شاهی ولی غریب‌ترین شاه عالمی

باران اشک، اذن ورود حریم توست

در هر کویر علت باران نم‌نمی

حیرت نکن از اینکه خرابم مقابلت

آخر همان که از ته دل دوست دارمی

آن امـامی کـه دمش کـار مسیحـا می‌کرد

دست و پا می زد و خون بر جگر ما می‌کرد

دشـمن خانگی‌اش پشـت در بسته چرا؟

کف زنان، نعره کنان، ولوله بر پا می‌کرد

منتظـر بـود ملاقـات کنـد زهـرا را...

یاد مظلومی انسیۀ حورا می‌کرد

خاک حرم رسید، دوا نیز داده شد

آب حرم رسید، شفا نیز داده شد

ما طور خواستیم، مقیم حرم شدیم

ما جلوه خواستیم، خدا نیز داده شد

خواستم تا شبی قلم بزنم

خط سرخی به روی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید

در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را

باز از نو دوباره هم بزنم

دوباره آمده‌ام تا به من بها بدهی

مرا مریض کنی و مرا شفا بدهی

گره به کار من افتاده، ای کلید بهشت

خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب‌تر شده‌ام

خدا کند به منِ بی پناه جا بدهی