ملیکه‌ای که سماوات در پناهش بود هزار مرثیه در عمق هر نگاهش بود

قیام کرد علیه خزان چو ابر بهار و قطره قطرۀ چشم ترش سپاهش بود

دو چشمم در دل شب عمه زینب

شد از باران لبالب عمه زینب

لب بابا، لب من، شوق بوسه

رسیده جان بر این لب عمه زینب

هر که باشد در دلش حال و هوایت بیشتر

گریه خواهد کرد بین روضه‌هایت بیشتر

گرچه عمری سائل لطف و مرامت مانده‌ام

می‌شوم شب‌های جمعه من گدایت بیشتر

تو هردم گریه بر این لاله کردی

برایم ناله کردی ناله کردی

چه دیدی در نگاه این سه ساله

که یاد از یاس هجده ساله کردی

پیش من نیزه‌ها کم آوردند

به خدا سر نمی‌دهم به کسی

غیرت الله من خیالت جمع

من که معجر نمی‌دهم به کسی

خواب عاشق به سحر نزدیک است

این پریشان چه قدر نزدیک است

خواب دیدم گل سر دارم من

رفت تعبیر پدر نزدیک است

ما ریزه خوار سفرۀ احسان زینبیم

مدیون لطف و فضل ِ فراوان زینبیم

بال ملخ به شانۀ چشم فقیر ماست

عمریست مور مُلک سلیمان زینبیم

ما را پیام خطبۀ زینب نجات داد

شکر خدا که جمله مسلمان زینبیم

فریادها چو راه سفرها کشیده‌اند

شب‌ها کشیده‌اند، سحرها کشیده‌اند

سنگینی‌ام به قدر دو تا بوسه مانده است

وزن مرا نسیم سحرها کشیده‌اند

در سینه‌ام داغی نشسته روی داغی

دارم به دل از لاله‌های داغ باغی

با رفتنت شادی هم از دل‌های ما رفت

بعد از فراقت از غم دل کو فراغی؟

عاشق آن به که دایم در بلا بی

ایوب آسا به کرمان مبتلا بی

حسن آسا به دستش کاسهٔ زهر

حسین آسا به دشت کربلا بی

کاروانی نیزه سردار

در میان خیل زن‌های بلا دیده

در کنار آخرین سردار باقی مانده بیمار

غل به پا زنجیر بر گردن به شهر آمد

شور و شادی شام را آکند

وقتی شکست قابل دل‌آرای خواهرت

افتاد رنگ مرگ به دنیای خواهرت

از یک طرف نگاه غریبی به آسمان

از یک طرف گرفته نفس‌های خواهرت