ای عزیز فاطمه!

رحم کن بر اشک‌های دخترت، کوفه میا

جان زهرا صبر کن

تا نبینی ارباً اربا اکبرت، کوفه میا

نامه دادم که بیا، سخت پشیمانم من

از همه رانده شدم، بی سر و سامانم من

بسته رویم همه درها شده، در حالی که

بین این مردم بی عاطفه مهمانم من

گریه‌هایم می‌‌شود از شرمساری بیشتر 

هر دقیقه می‌‌شود این بی قراری بیشتر 

جای این زخم زبان، ‌ای کاش تنها می‌‌زدند

طعنه از هر تیغ دارد زخم کاری بیشتر

کم کم غروب شد، همه رفتند خانه‌ها

پشت سرم چه زود درآمد بهانه‌ها

کم کم غروب شد، همه در کوفه جا زدند

در کوچه‌ها چقدر به من پشت پا زدند

حاضرم غربت ببینم بیشتر، اما تو نه

دربه در باشم در این کوه و کمر، اما تو نه

حاضرم بین صدای طبل‌های کوفیان

محتضر باشم من از داغ پسر، اما تو نه

اگر که نامۀ من محضرت بیاید چه؟

خبر ز آمدن لشگرت بیاید چه؟

چقدر از روی هر بام سنگ می‌خوردم

شکستگی سر من سرت بیاید چه؟

غم اگر از توست، مردن پای این غم راحت است

سوختن با روضه و با اشک و ماتم راحت است

بعد سیصد سال اگر نام حسین آمد وسط

سوی جنت رفتن حوا و آدم راحت است

امشب بنشین لحظۀ آتش زدنم را

بنشین و ببین بار دگر سوختنم را

یکسال برای غمتان لحظه شمردیم

یک آه بکش، چاک زنم پیرهنم را

حس من این است: هردم بی وفاتر می‌‌شوم

دائما از یوسف زهرا جداتر می‌‌شوم

اشک‌هایش را نمی‌فهمد دل آلوده‌ام

هر چه یادم می‌‌کند، بی اعتناتر می‌‌شوم

دوباره بغض و کمی آه، علتش این است

حرم نرفته بمیرم؟ خجالتش این است

«سلام می‌‌دهم از بام خانه سمت حرم

ببخش نوکرتان را، بضاعتش این است»

ما را طبیب حاذق، بیمار می‌‌پسندد

بیمار چشم خود را، تبدار می‌‌پسندد

فرمود با اشاره، بعد از دو استخاره

یک بار مست و یک بار، هوشیار می‌‌پسندد

ذکر حرم توست که گل کرده به لب‌ها

پس گوش بکن نالۀ «آقا بطلب‌» ها

تنبیه نکن، گر چه بدم، گر چه سیاهم

محتاج نوازش شده‌ام جای غضب‌ها