انتظارم می‌کُشد، یادی ز ما کن یا حسین

درد هجران را به وصل خود دوا کن یا حسین

گر چه دورم، بر نگاه دلنشینت جان دهم

کوفه را با یک نظر چون کربلا کن یا حسین

افتاده دست راست خدایا ز پیکرم

بر دامن حسین رسان دست دیگرم

چون دست من لیاقت دامان او نداشت

انداختم به راه، که بردارد از کرم

من غم مِهر حسین با شیر از مادر گرفتم

روز اوّل کآمدم دستور تا آخر گرفتم

 بر مشام جان زدم یک قطره از عطرِ حسینی

سبقت از مشک و گلاب و نافه و عنبر گرفتم

رفت اصغر شیرینم ز آغوشم و دامانم

برگِ گلِ نسرینم یا شاخۀ ریحانم

آن غنچۀ خندان را من غنچه نمی‌خوانم

«آن دوست که من دارم و آن یار که من دانم»

ای که از زخم فراوان، مظهر بی چند وچونی

در حجاب خاک و خون چون شاهد غیب مصونی

آه و واویلا! چنان کوبیدۀ سُمّ هَیونی

همچو اسم اعظمی کز حیطۀ دانش برونی

ساربانا ز اشتران بگشای بار

لحظه‌ای ما را به حال خود گذار

این که بینی سرزمین کربلاست

خاک او آغشته با خون خداست

در حریم قدسی صحرای دوست

بشنو این گلبانگ، این آوای اوست

وقتی خدا به خلقت تو افتخار کرد

ما را برای نوکریت اختیار کرد

کشتی هیچ‌ کس به دل ما محل نداد

امّا حسین آمد و ما را سوار کرد

دلخوشم من چون گدای این درم

هم گدای فاطمه هم حیدرم

سوی این در هست دائم دست من

نیست حاجت بر سرای دیگرم

ماند خاکستر به جا از خیمه‌‌های سوخته

سبز شد بانگ عزا از خیمه‌‌های سوخته

می‌‌رود تا آسمان همراهِ بانگ یا حسین

شعلۀ شور و نوا از خیمه‌‌های سوخته

به طاق آسمان امشب گل اختر نمی‌تابد

بنات النَّعش اکبر بر سر اصغر نمی‌تابد

به شام کربلا افتاده در دریای شب، ماهی

که هرگز آفتابی این چنین دیگر نمی‌تابد

باز طوفانی شده دریای دل

موج سر بر ساحل غم می‌زند

باز هم خورشید رنگ خون گرفت

بر زمین نقشی ز ماتم می‌زند

ماهم فتاده بر خاک با جسم پاره پاره

ای اشک‌ها بریزید از دیده چون ستاره

جز من که همچو خورشید افروختم در این دشت

کی پاره پاره دیده اندام ماهپاره؟