من و این یک نفس، بشتاب مادر

مرا این لحظه‌ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می‌کند این آب، مادر

خوش به حال دل ما گرچه پر از تنهایی است

هرچه هم هست گرفتار غم لیلایی است

هرچه از جور زمان زخم به قامت دارد

جای شکرش سر جاش است پر از شیدایی است

روزگارم در غم آن قد و بالا سوخته

باغ من گل داشت روزی حیف حالا سوخته

وایِ من از پنج فرزندم یکی باقی نماند

وای بر دل زندگی‌ام جمله یکجا سوخته

از باور تیرگی جدا می‌شد حر

با لشکر نور، آشنا می‌شد حر

بر بال فرشتگان به پرواز آمد

در خویشتن خویش رها می‌شد حر

آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید خورشیدترین حادثه ها در تو درخشید

بر دوست همان روز که با حنجرۀ خون گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید  

نذر چشمان تو کردم، این دل بی ادعا را گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم تا بگویم من برایت، یک «غزل – لبخند» زیبا

اشک می‌ریزد که شاید عقده‌هایش وا شود

روضه می‌خواند دوباره مجلسی بر پا شود

این همان بانوی والایی است که روزیش شده

مادر سلطان عشق و زینب کبری شود

تا که سائل می‌رسد بر در خجالت می‌کشد

چون که دیگر نیست آب آور خجالت می‌کشد

تا که او را فاطمه در خانه می‌نامید علی

زینبش می‌دید از حیدر خجالت می‌کشد

با آه آه خویش پُلی تا فلک زدی

آتش به جان و هستی خیل ملک زدی

ای بانوی مقدس گلخانۀ علی

تکیه ز قدر و منزلتت بر فلک زدی

دیباچۀ عشق کربلایی مسلم!

چون روح پرنده‌ها رهایی مسلم

ای شاهد غربت تو شهر کوفه

با زخم غریبی آشنایی مسلم

می‌سوخت از التهاب، جانت ای گل

کم‌رنگ شد از عطش توانت، ای گل

پرپر شدن از داغ در آن صحرا بود

برنامۀ فصل امتحانت ای گل

در التهاب قافله من هم گریستم

خاموش شد چو مشعله، من هم گریستم

یک باغ کوچک گل و یک دشت پرخزان

کردند تا مقابله، من هم گریستم