شیرزن قافلۀ اهل بیت

عالمه‌ی عاقلۀ اهل بیت

خیز و بیاشوب شب شهر را

پر ز علی کن نفس دهر را

بر ابرهای حادثه همواره می‌رفت

بغض گلوگیری که سمت جاده می‌رفت

تا چکه چکه از عطش شد دامن آب

از دشت تا هر ناکجا آواره می‌رفت

بر پشتِ من نشسته طرح سیاه خنجر

بی‌شک تحمل آن سخت است بی‌برادر

خورشید تاب ماندن در کربلا ندارد

چون کوفیان شکستند آیینه‌های باور

از گُل یاس یاد باید کرد

یاد کوثر زیاد باید کرد

یاد کن اَختران مولا را

روضۀ دختران زهرا را

وقتی که عالم با وجودت آبرو داشت

باید برای بردن نامت وضو داشت

بیت علی یک عمر با تو رنگ و بو داشت

زهرا دمادم دیدنت را آرزو داشت

ای بهار نینوا در فصل جوش

ای گل خون پیشۀ آتش‌فروش

گوییا خون بشارت بر تو ریخت

اشک زینب در اسارت بر تو ریخت

خواهر مجتبی چه مظلوم است

غربتش از عزاش معلوم است

روضه‌خوان امام معصوم است

فاتح شام و کوفه کلثوم است

نگاه آسیه‌ها محو درقداست اوست

حیا، ادب شدۀ مکتب نجابت اوست

به شأن و رتبۀ او غبطه می‌خورد مریم

دلیل این سخنم جایگاه عصمت اوست

عاشقان را غم سر نیست که سر ناچیزست داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیزست تیر این راه بر آیینه نشستن دارد سینه تا هست و دلی هست سپر ناچیزست

به بام عرش رسانده خدا کمال تو را

به روی فرش نداده به کس جلال تو را

تو زینتی پدری را که غایت مردی‌ست

نزاده مادر دنیا زنی مثال تو را

زینب تمام بار جهان را به دوش داشت

داغ کبوتران جوان را به دوش داشت

بغض هزار ابر سترون به شانه‌اش

اشک هزار رود روان را به دوش داشت

غصه دارد ماه باشی، ماه نشناسد تو را

راه باشی و مسیر راه نشناسد تو را

سخت‌تر اینکه تو بشناسیش روی نیزه‌ها

خواهرش باشی، ولیکن … آه! نشناسد تو را