یا رب! چه روشنى است که در خانه‌ی من است؟
گویا دمیده ماه به کاشانه‌ی من است
من در تنور خانه چراغى نداشتم
پس این فروغ کیست که در خانه‌ی من است؟
در حریم رضوی بار دگر شور عزاست
کعبه‌ی عشق، عزادار غم عاشوراست
جاری از دیده‌ی زوّار رضا اشک غم است
روشن اندر کف خدّام رضا شمع عزاست
ماه حسین آمد و شور عزای او
ای دل! بنال چون نی و سر کن نوای او
ماه محرّم است که شادی حرام باد!
آن را که هست ذرّه‌ی نور ولای او
به کوی دوست رسیدن مشقّتی دارد
بگو به آن که به جانان، ارادتی دارد
کسی که دید به راه وصال، زحمت بیش
به پیش دیده‌ی مولا مزیّتی دارد
ای شمع! گریه کن که شب گریه کردن است
شام عزاست امشب و این قصّه روشن است
ای شمع! گریه کن تو و از سوز جان بسوز
کامشب چراغ آه به هر کوی و برزن است
ای شمع! گریه کن که شب گریه کردن است
شام عزاست امشب و این قصّه روشن است
ای شمع! گریه کن تو و از سوز جان بسوز
کامشب چراغ آه به هر کوی و برزن است
سلام ما به حسین و علىّ اصغر او!
امیر عشق که گهواره بود سنگر او
رضیع و داده خدایش نشان سربازى
صغیر و بر همه پیدا مقام اکبر او
سلام ما به اباالفضل، ماه عاشورا!
حسینِ علقمه در جلوه‌گاه عاشورا
اگر چه ماه بنى‌هاشمش لقب دادند
چو آفتاب دمید از پگاه عاشورا
سلام باد به ماهى که در محاق افتاد!
گل مدینه که در دامن عراق افتاد
سلام بر حسن بن علىّ و قاسم او!
که بین این پدر و این پسر، فراق افتاد
سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر
که بود در صدف کربلا یکى گوهر
تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا
تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر
سلام ما به ابوبکر، شاهد مدنى!
که صولت علوى داشت، جلوۀ حسنى
مبارزى ز پدر برده ارث جان‌بازى
مجاهدى ز عمو دیده مشق صف‌شکنى
سلام باد به بوبکر، یادگار على!
بزرگ گشته‌ی دست بزرگوار على
به باغ عشق و ولایت شکفت چون عبّاس
گلى به نام محمّد ز لاله‌زار على
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
