جاری شو دل شعله ور از خاطرۀ در
از قلب به چشم تر و از اشک، به دفتر
با تکّه‌ای از قلب پدر چکّۀ خون کن
تا خاطره‌ای سوخته از سینۀ مادر
مگذار که چشمانت آرام بگیرند
خاکستر سوزندۀ پروانه بی‌پر
بر خشکی کامم بچکان شهد جنان را تا شعله شوم خرمن دلسوختگان را
در پهنۀ دریای عطش سوته دلانیم آغوش، تویی خستگی همسفران را
جاده و اسب مهیاست؛ بیا تا برویم کربلا منتظر ماست؛ بیا تا برویم
ایستاده است به تفسیر قیامت زینب آن سوی واقعه پیداست؛ بیا تا برویم
پرسید از قبیله که این سرزمین کجاست؟ این سرزمین غمزده در چشمم آشناست این خاک بوی تشنگی و گریه می دهد گفتند:«غاضریه» و گفتند:«نینوا»ست دستی کشید بر سر و بر یال ذوالجناح آهسته زیر لب به خودش گفت: کربلاست
با اشک‌هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه‌های مجسم عبور کرد
در خود تمام مرثیه‌ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد
یقین تکلیف طفلان، با عطش اینگونه روشن بود
فراتی هست اینجا پیش رو، اما نبود ای کاش!
چه می‌شد که نبود اصغر در این لشگر، اگر هم بود
سفیدیِ گلویش این قدر زیبا نبود ای کاش!
شور محشر بود
نوبت یک یار دیگر بود
باز میدان از خودش پرسید:
«نوبت جولان اسب کیست؟»
دشت، ساکت بود
از میان آسمان خیمه‌های دوست
ناگهان رعد گران برخاست
این صدای اوست!
روزی که در جام شفق مل کرد خورشید بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید
شید و شفق را چون صدف در آب دیدم خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم
خورشید را بر نیزه؟ آری اینچنین است خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
به هــرکــه می‌نگـرم در لباس احرامش
دلش به جانب کعبه است و رو به سوی خداست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
