طفلی به روی دست پدر پا گرفت و رفت

مانند مرد حقِّ خودش را گرفت و رفت

منّت کشیدن پدرش را نداشت تاب

از دست تیر آب گوارا گرفت و رفت

بخواب گل پسرم تو کْجا و باران‌ها

لب تو چشمۀ دریا و تشنه انسان‌ها

سفیدتر ز گلویت ندیده است کسی

گلوی تو شده مضمون ناب دوران‌ها

خدا کند برسد خیمه تاب داشته باشد

برای مادر اصغر جواب داشته باشد

گمان نمی‌کنم از این به بعد مادر تنها

بدون کودک و گهواره خواب داشته باشد

به گاهواره‌ات ای هُرم التهاب، بخواب!

تو خانه‌زادِ غمی، لحظه‌ای بخواب، بخواب!

تو را چو چشمۀ باران به دشت خواهم برد

بخواب در بَرَم ای روح سبزِ آب، بخواب!

مادر، نه طفل تشنۀ خود را به باب داد

مهتاب را، فلک، به کف آفتاب داد

چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحم دید

چشمش به لعل خشک وی، از اشک، آب داد

حال و روز لبش بیابانی ست

و سلاحش دو چشم بارانی ست

توی خیمه اگر که زندانی ست

گریه‌هایش پر از رجز خوانی ست

شش ماه فرصت داشت آدم را بسازد

با این زمان که محرّم را بسازد

شش ماه ... امّا نه! همان یک روز بس بود

پیغمبری شش ماهه عالم را بسازد

تا فاش کنی شقاوت قوم شریر

با گردن کج، کشیده‌ای منّت تیر

گُلخندۀ حنجر تو بر ناوک ظلم

رمزی است ز پیروزی خون بر شمشیر

مستانه ز مهد خیمه بیرون زده‌ای

با جوشن قنداقه، به هامون زده‌ای

بر دوش پدر، گلو سپر ساخته‌ای

بر ناوک مرگ، خندۀ خون زده‌ای

در غربت عشق، پا ز گهواره کشید

فریاد عطش، به حلق صد پاره کشید

در پاسخ غربت پدر، حنجره‌اش

تا عرش، به خطّ سرخ، فوّاره کشید