شکفته بر این نهر، دو یاس کوچک
دو چشم فروزان، دو الماس کوچک
دو گنبد به اندازۀ بی‌پناهی
شده کربلایی، به مقیاس کوچک
سلام ما به جوانی که مُسلمش، پدر است!
به جلوه، منزلتِ آن پدر از این پسر است
در آسمان بنی‌هاشم، او ستارۀ عشق
ز دودمان عقیل و در آن صدف، گهر است
دو گل از بوستان مصطفی خوابیده‌اند، این جا
دو طفل نازنین، خواب پریشان دیده‌اند، این جا
دو گلبرگ تَر، از گل‌های حُسن یوسف زهرا
دو غنچه از گلستان وفا را چیده‌اند، این جا
این فلک تا کی ستم بر جان مظلومان کند؟
آشیان بی‌گناهان را چرا ویران کند؟
از چه فرزندان مسلم را به صد آوارگی
گاه در صحرا کشاند، گاه در زندان کند؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
