ناجوانمردان از اینجا صحن را برداشتند

کاش می‌گفتند گنبد را چرا برداشتند

زائری آمد کنار قبر آقایش نشست

با کتک او را ز قبرمجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است

خاک اینجا را همه بهر شفا برداشتند

ارث فامیلی یتیمی بود و او هم سهم داشت آه در این گنج موروثی عدو هم سهم داشت

اشک زهرا، اشک حیدر، آبروی عالم است قدر وسع خویش از این آبرو هم سهم داشت

شمعی که به هر گوشه هزار انجمنش بود

افسوس که عالم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت

در جامعه پیوسته غریب وطنش بود

خدایا مشکل از کار منِ مشکل‌گشا وا کن

بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی

بیا امشب علی را بین شهر کوفه پیدا کن

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری

خاتون آب هستی و پاک و مطهری

آری به اتنخاب خدا و گواه او

تنها تویی که لایق عشق پیمبری

در دامن تو مادر عالم سه ساله شد

شایسته از مقام تو شد شأن مادری

از درد غربت داشت کوثر گریه می‌کرد

زهرا به روی قبر مادر گریه می‌کرد

خاک مزار مادرش را می‌گرفت و

با دست خود می‌ریخت بر سر گریه می‌کرد

یاد گذشته یاد آینده برای

این مادر و دختر، پیمبر گریه می‌کرد

تو می‌روی و تازه غم ها پا بگیرد

بعد از تو تنهاییِ من معنا بگیرد

بانو! فقط نام تو اُمّ المؤمنین است

آن زن اگر چه نام زیبا را بگیرد

با رفتن تو گوشه‌ای از خانه، تنها

زانوی غم را در بغل، زهرا بگیرد

بالاتر از بالایی و بالانشینی

هر چند با ما خاکیان روی زمینی

شایستۀ وصف زبان کردگاری

نه درخور توصیف‌های این چنینی

بهشت را مبر از خانه ناگهان بانو

برای بی کسیِ فاطمه بمان بانو

به جان دختر مظلومه‌ات مرو از دست

مَساز اشک یتیمانه را روان بانو

اشک من و تو موج به دریا می‌آورد

 صدها فرات و نیل به دنیا می‌آورد

 ما مؤمنین مجلس ذکرمصیبتیم

 حرف از حسین فاطمه، تقوا می‌آورد