آتش زدند بر سر ایوان کبریا

آتش کشید پر سوی دامان کبریا

در آن غروب حادثۀ سرخ عشق وخون

در خون نشست یکسره چشمان کبریا

کربلا قربانگه گل‌های سرخ بی سر است

تاج عشق است و حقیقت پیشگان را افسراست

واژۀ  پیروزی  و  آزادگی  را در بر است

سرخی کرب و بلا از لاله‌های پرپر است

یک دم ای شور بختان بمیرید

سبز و سرخ درختان ببینید

این خیابان غرق سپیدار

این همه سرخ سبزینه افکار!

مانده بر خاک تشنۀ صحرا، گام تلماسه‌های اقیانوس

ردّ خاکستری که می‌پیچد، بر نفس‌های گرم هر ققنوس

خاک را با تلاطمی خونین، آشنا کرده تربت گل‌ها

قصّه‌ی سرخ ظهر عاشورا، با نگاه غزل شده مأنوس

قرآن به روی نیزه تلاوت کند غریب، آیات کهف با نفس دلربای عشق

گل‌ها به‌رسم مهر به دامن نهاده‌اند، خورشید سر برهنۀ آل عبای عشق

آیینه باز شور تماشا گرفته است، در سینه باز عشق تو مأوا گرفته است

محراب هم به سوگ تو نجوا گرفته است، شب با طنین گام سحر هم‌صدای عشق

عشق از آیۀ ایثار تو تفسیر شده

واژه‌ها بین صفات تو زمین‌گیر شده

می‌نویسد قلم امشب غزلی شورانگیز

که در آن بیت به بیتش ز تو تقدیر شده

کار عشق از کربلا بالا گرفت

عشق آنجا دامن مولا گرفت

گفت ای مولا مرا بر می‌گزین

زین طریقت تیغ حیدر می‌گزین

سر تو نقش فلک نقش بیابان بدنت

بازی کیست که پیدا شده در سوختنت

نتوان برد به تنگی دهان تو حسد

بس که پر خون شده از طعن حسودان دهنت

دستمو گرفتی با دستای خالی یادته

بخشیدی من و تو صحنت پر و بالی یادته

مثل یک مرغ مهاجر توی آسمون صبح

پریدم کبوترانه با چه حالی یادته

کربلا لبریز عطر یاس شد

نوبت جانبازی عباس شد

بازوانش مرگ را بی‌تاب کرد

تیغ‌های تشنه را سیراب کرد