شاه کرم به حال دل من نگاه کن

      ماه محرم است، مرا رو به راه کن

     لطف تو می‌‌کشد به حرم عاشق تو را

      با یک نگاه می‌‌شود این سینه کربلا

      خیمه زدیم تا بزنیم از تو دم، حسین

      کوثر شدیم از غم تو دور هم، حسین

       با ما زبان گرفته تمام حرم،  حسین

      یا ذالجلال و الکرم و النعم، حسین

هر آنچه غیر غمت را کنار باید زد

شبانه روز دم از زلف یار باید زد

هر آنچه هست به راه تو خرج باید کرد

تمام نیروی خود را به کار باید زد

از محرم، حرمی‌ دور و بر ماه کشید

از دو چشم من و تو تا حرمش راه کشید

در کویر من و تو روضه گرفت و آنگاه

آب شیرین حیات از دل این چاه کشید

ای محاسنت خونین، داغ کربلا دارم

از هجوم غم‌هایت همچو نی، نوا دارم

گر چه بی‌نوا هستم، دل به نینوا بستم

دلبرا تهیدستم، میل نینوا دارم

دیگر نه دلم هوای صحرا دارد

نه میل گذار و گشت دنیا دارد

امروز برای یک کبوتر آیا

ای گنبد زرد، شانه‌ات جا دارد؟

وای من خیمه‌ها به غارت رفت

گیسویی روی نی پریشان شد

وسط چند خیمۀ سوزان

خواهری دل شکسته حیران شد

تیری به سیاه‌چشمی ماه زدند

آن راهزنان که بر حرم راه زدند

در دامن خود سنگدلی آوردند

با نیت قربت الی الله زدند

زمین خوردن تنت را هم بِه هَم ریخت

حرامی پیکرت را هم بِه هَم ریخت

حرم با تو زمین افتاد عباس

عمود آمد سرت را هم بِه هَم ریخت

خوش به حال دل ما گرچه پر از تنهایی است

هرچه هم هست گرفتار غم لیلایی است

هرچه از جور زمان زخم به قامت دارد

جای شکرش سر جاش است پر از شیدایی است