قبول کن که شبیه حصیر افتادی  قبول کن ته گودال گیر افتادی

 مخواه تا که سر من به گریه بند شود  بگو چکار کنم از تنت بلند شود

جنجال بود و...

لب تشنه‌ای درگوشۀ گودال بود و...

محرم است و زمین بار دیگر آشوبد

مدینه مویه کند، روح حیدر آشوبد

صدای نالۀ زهرا دوباره برخیزد

زمان بریزد و بر عرش محشر آشوبد

 پلان آخر بازیگر نماهنگ است              

صدای خندۀ دشنه شروع آهنگ است

درون کادر زمین خورده مرد مظلومی       

گریم زخم لبش شاهکار یک سنگ است

او فاتحِ بدر و رایت خیبری است

خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است

بردار! که در رکوع یا در گودال

تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است

آن ظهر که فریاد عطش از جگرت ریخت

باران غزل‌های خدا دور و برت ریخت

قرآنی و «والشّمس» نگاه تو غم‌آلود

بر خاک چه شد واژه به واژه «قمر»ت ریخت

خورشید که شد تجزیه، ترکیب ندارد

نوری است به هم ریخته، ترتیب ندارد

گودال پر از بغض انارینۀ سرخی است

این سرخ معطر شده را سیب ندارد

باز هم نوبتِ مدینه شد و

درغَمَش باز کربلا می‌سوخت

باز در کوچۀ بنی‌هاشم

خانه‌ای بین شعله‌ها می‌سوخت

نگران بودم از این لحظه وآمد به سرم زینب و روز وداع تو؟ امان از دل من

این همه رنج و بلا دیدم و چشمم به تو بود تازه با رفتنت آغاز شده مشکل من 

جلوۀ ذات کبریا شده‌ای

کعبۀ تیغ و نیزه‌ها شده‌ای

زیر این چکمه‌های زبر و خشن

مثل قالی نخ نما شده‌ای