از سوزش زخمشان غزل ساخته‌ایم

اما به غرورشان نپرداخته‌ایم

دریای حماسه‌اند و ما بیهوده

قلاب درون‌خشکی انداخته‌ایم

ای دل شده! کربلا ظهور جان است

در چشم زمین تــــولد ایمـان است

دیبـــاچۀ سرخ مُصحف بیداری ست

آمیزه‌ای از حماسه و عرفــان است

دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است

سری که سربه سرِ نیزه‌ها گذاشته است

قدش بلندتر از ماست ده سر و گردن،

کسی که روی سر خویش پا گذاشته است

بنا نبود سر از نی درآوَرَد آواز،

خداش خیر دهد کاین بنا گذاشته است

زیباترین پدیدۀ دامان کوثر است

این ماه پاره، روشنی چشم حیدر است

در گریه‌اش مغازلۀ ابر و آسمان

در خنده‌اش طراوت جان پیمبر است

جبریل بال فرش کند پیش پای او

در التیام زخم، مسیحای دیگر است

عاشورا، ارتفاع یک فرهنگ است

یک حادثه نه، حماسه‌ای خونرنگ است

پیکار علیه بدعت و تحریف است

فریاد علیه سلطۀ نیرنگ است

تو خون خدایی و صدایت سرخ است

بر ظلمت خاک ، رد پایت سرخ است

من از تو به جز حماسه نتوانم گفت

زیرا که تمام فصل هایت سرخ است

باید که امام را ز نو بشناسیم

آن فیض تمام را ز نو بشناسیم

با درک حماسۀ حسینی باید

مفهوم قیام را ز نو بشناسیم

آن چشم­‌ها که شرم در آن ناگزیر بود

تصویری از حماسه درونِ حریر بود

در نینوا، درخششِ آن چهر پُر فروغ

چون رویش ستاره، کنارِ کویر بود

وان پرتو ملایم و مهتابیِ وقار

در چهره‌­اش چو هاله ماه مُنیر بود

این کاروان که عازم سرمنزل دل است

فارغ ز ره گشودن منزل‌به‌منزل است

گم‌گشته‌ای که راه به خورشید بسته بود

اکنون همو ز راهروانِ رهِ دل است

کم کم غروب واقعه از راه می‌رسید یک زن میان دشت سراسیمه می‌دوید

این خیمه‌ها نبود که آتش گرفته بود آتش میان سینۀ او شعله می‌کشید