عقل، وامانده شد و پرسش احوالم کرد

به خدا عشق عمو بود، سبکبالم کرد

غربت اوست که تبدیل به این حالم کرد

آنکه با جام می‌اش مست، همه عالم کرد

مست، بی دست شود، میکده بی سر خواهد

دل در این راه فقط یاری دلبر خواهد

دستم رها کن عمه، دورش را گرفتند

راه عبور زادۀ زهرا گرفتند

می‌آیم از خیمه به امدادت عمو جان

بار دگر گرگان رهِ صحرا گرفتند

قرآن چرا به روی زمین اوفتاده است؟

شمر لعین به صفحه او پا نهاده است!

دیدم به چشم فاطمی خود، عمو حسین

زهرا کنار مقتل تو ایستاده است

ابری رسید و پیکرت را بر بدن دوخت

بر پیکر ارباب گوئیا کفن دوخت

تیری رسید و جسم عبدالله را هم

بر پیکر ارباب، جای پیرهن دوخت

باز می‌خواهم سری پر شور و شر

تا بنالم همچو مرغان سحر

طبع لیلی را دگر مجنون کنم

از غم دل، دیده را جیحون کنم

آن لاله که عشق و خون، بهارش بودند

 مرغان بهشت بى‌قرارش بودند

آن روز که جاى مجتبى خالى بود

 در کرببلا دو یادگارش بودند

سلام باد به عبداللَّه! آن صغیر دگر

 که بود در صدف کربلا یکى گوهر

تمام نور که بُد نور دیده‌ی زهرا

 تمام حُسن که بودش حسن یگانه پدر

طفلی اگر بزرگ شود با کریم‌ها

یک روز می‌شود خودش از کریم‌ها

عبدلله حسین شدم از قدیم‌ها

دل می‌دهند دست عموها یتیم‌ها

طفل حسن شدم بغلت جا کنی مرا

تو هم عمو شدی گره‌ای وا کنی مرا

یک نفس آمدهام تا که عمو را نزنی

که به این سینۀ مجروح، تو با پا نزنی

ذکر لا حول و لا از دو لبش می‌بارد

با چنین نیزۀ سر سخت به لب‌ها نزنی

لشگریان خیره سر، چند نفر به یک نفر؟

فاطمه گشته خون جگر، چند نفر به یک نفر؟

خواهر دل شکسته‌اش، همره دختران او

زند به سینه و به سر، چند نفر به یک نفر؟