مبادا خواهری گریان بماند

مبادا مادری نالان بماند

فراتی داری از آب گوارا

مبادا کودکی عطشان بماند

دستی به خدای آسمان خواهد داد

بر مشک مزن! سوار جان خواهد داد

بر چشم نزن! بهرِ در آوردنِ تیر

بی‌دست شده است و سر تکان خواهد داد

موسی شد و پای نیل اعجاز نمود

هنگامۀ شق‌القمری ساز نمود

شمشیر اگر سرِ تو را شانه نکرد

یک فرق به روی سرِ تو باز نمود

چقدر آن قافله شرمنده‌ام کرد

نشان سلسله شرمنده‌ام کرد

تو را نه، کاش مَشکَت را نمی‌زد

بمیرد حرمله، شرمنده‌ام کرد

رگ‌های غیرت علوی در تب قیام

باید به قلب فاجعه زد تیغ انتقام

آشوب درد و داغ عطش سوخت باغ را

من باشم و حرم نبرد جرعه‌ای به کام؟!

نه دل گرمی نه تسکین مانده باقی

که داغی سخت و سنگین مانده باقی

ببین از پنج فرزندم برایت

فقط یک مشک خونین مانده باقی

زخمی که به بازوی تو زد کاری بود

پرواز تو سرمایۀ بیداری بود

آن لحظه که مَشکت به زمین می‌افتاد

از هر طرفش اشک علی جاری بود

من و این یک نفس، بشتاب مادر

مرا این لحظه‌ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می‌کند این آب، مادر

در خاک کویر، سرخ رُستند همه

در چشمۀ خون، آینه شستند همه

رازی که نهفته بود در فصل عطش

در محضر آفتاب جستند همه

نذر چشمان تو کردم، این دل بی ادعا را گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم تا بگویم من برایت، یک «غزل – لبخند» زیبا

قصه از لبای خشکه

قصه از هرم کویره

عشوه­‌هاتو بس کن ای آب

دیگه بازیت نمی‌گیره

خاک هم او را جوابش کرده بود

تاک زیرا انتخابش کرده بود

مشک چشمش داد می‌زد از عطش

اشک هم گویا جوابش کرده بود