خجل ز تشنگی‌اش، موج آب خواهد شد

گواه غربت او، آفتاب خواهد شد

به یاد خشکیِ لب‌هاش تا جهان باقی است

روان، سرشک ز چشمِ سحاب خواهد شد

چون در حریم خسرو دین، قحط آب شد

دل‌های کودکان حسینی، کباب شد

اصغر به گاهواره ز سوز عطش، پریش

چون گیسوان مادر زارش، رباب شد

از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش

لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش

از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت

آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش

بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت

در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:

ناله برآورْد کای شاخۀ ریحان من!

وی گل نورستۀ گلشن دامان من!

ای به سر و دوش من، زینت آغوش من!

مکن فراموش من، جان تو و جان من!

الا! اهل حرم! من از یم خون، گوهر آوردم

فروزان اختری از مهر تابان، بهتر آوردم

گلو ‌پاره، بدن گل‌گون، دهن خونین، دو لب خندان

گل از بهر سکینه، در عزای اکبر آوردم

طفل دل، ‌شوریدگی از سر گرفت         ذیل دامان علی‌اصغر گرفت

وه! چه اصغر؟ کاینات او را طفیل         وه! چه اصغر؟ ممکنات او را به ذیل

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

هان! بیا، ای کودک دل‌خسته‌ام!           مرغک لب‌تشنه‌ی پربسته‌ام!

تا به اوج عشق، پروازت دهم         نیک‌فرجامی ز آغازت دهم

بار دیگر آمد از خرگاه عشق         خشک‌لب طفلی به دست شاه عشق

روی دست شاه، هم‌چون قرص ماه         نور رویش بسته بر خورشید، راه

بود شه را گوهر یک‌دانه‌ای         شیر‌خواری، پیر هر فرزانه‌ای

مادرش بر حال او، گریان شده         بهر آن لب‌تشنه، سرگردان شده

کودک ناخورده‌شیر حق‌پرست         چون سپند از مجمر گهواره جَست 

گفت: بابا! غم مخور، یارت منم         باعث گرمیّ بازارت منم

مانْد از یاران آن شاه کبار         در حرم، طفل صغیر شیرخوار

وه! چه اصغر؟ مظهر آیات «هو»         عالم اکبر، طفیل ذات او