سرت کو سرت کو که سامان بگیرم

سرت کو سرت کو به دامان بگیرم

سراغ سرت را من از آسمان و

سراغ تنت از بیابان بگیرم

آئینه هستم تاب خاکستر ندارم

پروانه‌ای هستم که بال و پر ندارم

از دست نامردی به نام تازیانه

یک عضو بی‌آسیب در پیکر ندارم

 پای دختر بچه وقتی غرق تاول می‌شود

 پا به پایش کاروانی هم معطل می‌شود

 دست بسته خواب هم باشد بیافتد از شتر

 پهلوان باشد دچار درد مفصل می‌شود

آن جا که جشن و شادى و بزم شراب بود

یک چند دل در آتش سوزان، کباب بود

یک سو رباب چنگ به دل مى‌‏زدى ز غم

یک سو نواى دل‏کش چنگ و رباب بود

گریه، اى دختر رباب! مکن

نرگست، شیشۀ گلاب مکن

روى غم‌‏هاى جان، غمى مفزاى

ز اشک حسرت، دلم کباب مکن

مسلم شهید شد وَ تو خواندی «حمیده» را

مرهم نهادی آن جگرِ داغ‌دیده را

بر زانوان خویش نشاندیّ و چون پدر

بوسیدی اشک‌های از آتش جهیده را

اگر دشمن زند بعد از تو سیلی، دخترت را هم

عجب نبْوَد زدند این قوم، بابا! مادرت را هم

گرفتی پیرهن از عمّه، پوشیدیّ و دانستم

که غارت می‌کند دشمن، لباس پیکرت را هم

ای که با عزّت و با شوکت و ناز آمده‌ای!

جان فدای تو! که بی‌چاره‌نواز آمده‌ای

ما اسیریم و غریبیم به ویرانۀ شام

منزل ما ز چه ای شاه حجاز! آمده‌ای؟

عمّه جون! بیا ببین مهمون برامون اومده

یه سر غرقه به خون، تو غم‌سرامون اومده

بگو بچّه‌ها دیگه گریه و زاری نکنن

از عزا بیرون بیان، آخه بابامون اومده

کودکی در خرابه‌ای بی سقف

با سر باب گفت­وگو می‌کرد

سر بُبریده‌ را در آغوشش

هم‌چو گل عاشقانه بو می‌کرد

این گوهری که در دل خاک آرمیده است

بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است

هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت

در راه شام سختی سی ساله دیده است

رقیّه، دختر شاه شهیدان

ز هجران پدر شد دیده گریان

صدای گریه‌اش در آن دل شب

شرر زد بر دل و بر جان زینب