دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون

قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون

آن‌قدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!

تا دل خون شده از دیده‌ام آید بیرون

زمین کرببلا شد چو خواب‌گاه حسین

گذشت از حرم کعبه، بارگاه حسین

امید‌وار چنانم که روز رستاخیز

مرا خدای دهد جای در پناه حسین

دلم سیّار دشت کربلا شد

گرفتار شه گل‌گون قبا شد

تپیدی مرغ دل اندر بر من

فتاده شوق اکبر بر سر من

چه شود اگر گذر، ای صبا! تو به سوی کرببلا کنی؟[1]

چو رسی به دشت بلا ز من، تو به اکبرم گله‌ها کنی

ز منِ شکسته‌دل، ‌ای صبا! تو بگو به اکبر با‌وفا

چه شود که ای شه مه‌لقا! «نظری به جانب ما کنی؟»

چسان[1] لیلا کند درمان درد بی‌مداوا را؟

چگونه بی‌تو خواهد رفت راه شام و بطحا را؟

شبیه خاتم پیغمبرانی، ای علی‌اکبر!

تجلّی کرد انوار رخت در طور، موسی را

بس که به دل دارم آرزوی ابوالفضل

مرغ دلم شد اسیر موی ابوالفضل

جنّت و رضوان و حور و کوثر و غلمان

هست همه آیتی ز خوی ابوالفضل

شبی گل گفت با بلبل به گلزار:

تو عاشق نیستی بر روی دل‌دار

تو عاشق را ندانی حال چون است

تنش لاغر، دلش لبریز خون است

شب یکشنبه بود از ماه شعبان

شراره زد به دل، عشق شهیدان

فتادم باز یاد پادشاهی

که بهر اوست از مه تا به ماهی

سحرگه مرغ دل زد این ترانه

کشید از سینه، آه عاشقانه

همی از شوق دل می‌کرد پرواز

سخن از عشق شه بنمود آغاز

شد شب میلاد نور چشم پیمبر

عالم ایجاد چون بهشت معطّر

ساقی گل‌رخ! بیار باده مکرّر

گشته عیان نور حق ز خانۀ حیدر

باد صبا! به ساحت یثرب چو بگذری

بر تربت بتول ز من این خبر بری

کای بضعه الرّسول! محرّم شد آشکار

شد وقت در لحد به تن از غم، کفن دری

فلک! خراب شوی، بین چه ظلم‌ها کردی!

به اهل بیت رسول خدا چه‌ها کردی

هزار نامه ز کوفه به شاه دین بردی

به حیله از حرم جدّشان جدا کردی