پیرمردی و بزرگ همۀ اعصاری

روی جانت اثر کینۀ دشمن داری

بارها خلوت سجاده‌تان پر پر شد

فرش زیر قدمت سوخت و خاکستر شد

شب جمعه به لب نوا دارد

نفسش بوی کربلا دارد

به روی سر در حسینیه‌اش

پرچم صاحب اللوا دارد

بارها گفته کربلا رفتن

پا برهنه عجب صفا دارد

کوچه کوچه مدینه لبریز از

عطر و بوی محمّدی شده است

به تن شهر بازگشته حیات

غرق در رفت وآمدی شده است

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا

به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر و شمیم محمدی دارد

گلِ دمیده ز لب‌های أطهرت آقا

شبیه حضرت خاتم، مدینه العلمی

علوم می‌چکد از خاک معبرت آقا

هرچه خدا دعای مرا مستجاب کرد

خصم خدا امید دلم را خراب کرد

در حدّ یک نماز به من مهلتی نداد

سجّاده و نماز شبم را مُجاب کرد

ای دو صد یوسف صدّیق به صدق تو گواه

ای علوم همه با کوه کمالت پر کاه

دو جهان زندۀ چشم تو به یک نیم نگاه

تا زمان هست تو از گردش چرخی آگاه

کاش می‌شد بگذارند مهیا گردد

شب او صبح به محراب مصلا گردد

شب او صبح نشد، نیمه شب او را بردند

تا که با زخم زبان آن شبش احیا گردد

شعله بر خانه‌اش انداخت حرامی تا زود

در این خانه به یک ضربۀ پا وا گردد

مردی که جبریل امین در محضرش بود

دریای علمش هدیۀ پیغمبرش بود

نام شریفش اسم نهری در بهشت است

خلد برین هم جلوه‌ای از مظهرش بود

فقه و کلام و منطق و عرفان و حکمت

این چشمه‌ها جاری ز چشم کوثرش بود

رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را

دل رها شده از محنت خلایق را

دلی که پر زده تا آستان احسانت

که غرق نور اجابت کنی دقایق را

مردی غروب کرد وقتی افق شکست

خورشید دیگری جای پدر نشست

او یک امام بود هر چند بی قیام

او یک رسول بود، جبریل شاهد است

گوشه‌ای از حرای حجرۀ خویش

نیمه شب‏‌ها، خدا خدا می‌‏کرد

طبق رسمی که ارث مادر بود

مردم شهر را دعا می‌کرد

دل، گرفته یاد ایوان بقیع

دیده‌ای داریم گریان بقیع

حیف بر خاکش بتابد آفتاب

سایۀ عرش است بر جان بقیع