ری قبله گشته با حرم سیدالکریم

عزت گرفته با قدم سیدالکریم

عقده گشای قبر خراب حسن شده

صحن و سرای محترم سیدالکریم

عیسای شهر ما نفسش مجتبایی است

اعجازها نموده دم سیدالکریم

ناجوانمردان از اینجا صحن را برداشتند

کاش می‌گفتند گنبد را چرا برداشتند

زائری آمد کنار قبر آقایش نشست

با کتک او را ز قبرمجتبی برداشتند

خاک اینجا برتر از خاک تمام عالم است

خاک اینجا را همه بهر شفا برداشتند

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه‌های بلند ممنوع است

روضه که هیچ، سینه هم نزنید

کربلا رفته‌ها کنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

ای لسانت لسان پیغمبر

وی بیانت بیان پیغمبر

ای زمانت شبیه رستاخیز

در دهانت زبان پیغمبر

چشم‌هایش پر از تبسم بود

چشم نه آسمان هفتم بود

آسمان نه، شکوه این خلقت

در طلوع نگاه او گم بود

امشب دوباره قصد استغفـار کـردم

یعنی  به کوچک بودنم اقـرار کردم

می‌خواهم از حالا فقط مـال تـو باشم

شرمنده‌ام آقا که بـد رفتـار کردم

می‌دیدم اینکه خار چشمت هستم اما

بیهوده بر این کـارها اصـرار کردم

جان می‌­تپد از خوبی یاری که گرفتیم آقای کریم است نگاری که گرفتیم

پاکیزه شد آیینۀ محراب سحرها رفته غم آن گرد و غباری که گرفتیم

از ثانیه تا ثانیه‌اش عطر بهشت است با این همه احساس بهاری که گرفتیم

ای عاشقان به حُسن حسن ابتدا کنید

بر خلق و خوی فاطمی‌اش اقتدا کنید

باید که ما شبیه حسن مادری شویم

پس اقتدا به سیرۀ خیرالنسا کنید

نقش می‌بندند بر هر لب، شبی  لبخندها

باز هم مهمان آتش می‌شوند اسپندها

نیمه‌ای از ماه، نورانی‌تر از سابق شده است

آب دارد می‌شود شش گوشۀ دل، قندها

حوریان، نام تو را از آسمان آورده‌اند

نامه‌ای از حاصل ِ زیباترین پیوندها

بانوی صبح هستی و خورشید دیگری

خاتون آب هستی و پاک و مطهری

آری به اتنخاب خدا و گواه او

تنها تویی که لایق عشق پیمبری

در دامن تو مادر عالم سه ساله شد

شایسته از مقام تو شد شأن مادری

تو کیستی که سینۀ ما بی قرار توست

چشم زمین و چشم زمان سوگوار توست

کم نیست این که مادر زهرای اطهری

 سوگند می‌خورم که همین افتخار توست

در هر کجا همیشه کنار پیمبر و

 در هر کجا همیشه پیمبر کنار توست

ما را در این شب ها تمنا می‌نویسند

مجذوب وصف و وصل لیلا می‌نویسند

من قطره‌ای ناچیزم اما مطمئنم

آخر مرا هم پای دریا می‌نویسند