چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

طوفان حماسه و فداکاری بود

چشمان غروب، گرم خونباری بود

هفتاد و دو سرمست، ز پا افتادند

وز ساغرشان، خون خدا جاری بود

در دشت جنون، لاله صفت باز شدند

خونین پر و بال، گرم پرواز شدند

ماندند، ولی به عشق رونق دادند

رفتند، ولی تا ابد آغاز شدند

با حنجر «هیهات»، هم‌آواز شدند

در هجمۀ شب، چو صبح، آغاز شدند

با پیکر صد پاره، به قاموس حیات

چون صفحۀ عشق، تا ابد باز شدند

هفتاد دو ماه و ظهر عاشورا

شق القمر امام را دیدم

هفتاد دو و پشت آسمان خم شد

وقتی کمر امام را دیدم

هفتاد و دو لحظه زندگی کرد زمین

تا پیله درید و پر در آورد زمین

یک جاده به آسمان هفتم بزنید

تنگ است برای این همه مرد، زمین

ما دلشده‌ایم و داغ بر دل داریم

بلبل صفتیم و باغ در دل داریم

ما وارث ظهر داغ عاشوراییم

هفتاد و دو چلچراغ در دل داریم

امام قافله را گرم راز می‌دیدند

نشسته در تب و تاب نماز می‌دیدند

چراغ هستی او را که نور قرآن بود

کنار پنجره در سوز و ساز می‌دیدند

آی دوزخ‌سفران! گاه دریغ آمده است

سر بدزدید که هفتاد و دو تیغ آمده است

طعمۀ تلخ جحیمید، گلوگیر شده

چرک زخمید، که کوفه است، سرازیر شده

تا خیمه به خون زنند در یاری عشق

دادند صلای سرخِ بیداری عشق

در کرب وبلای عاشقان پرپر شد

هفتاد و دو لاله در هواداری عشق

شد تلخ به کام همۀ گل‌ها قند

گم شد ز لبان خشک دریا لبخند

هفتاد و دو روز و شب شفق شد، آخر

خون دل آسمان نمی‌آمد بند