این خلق نابکار به ما پشت پا زدند

در ابتدای راه، حقیرانه جا زدند

ما را به چند کیسۀ درهم فروختند

مولا میا به کوفه، که قید تو را زدند

خسته و تنها میان آتش و شمشیر و بند

کوچه‌های کوفه بار غربتم را می‌کشند

هر چه می‌گردد دلم راهی به سوی عشق نیست

راه‌های اصلی کوفه به سمت غربتند

حالا تو آسمانی و آنها کبوترند

یعنی فقط به حرمت عشق تو می‌پرند

انداخته نگاه تو آتش به جانشان

از هر چه آفتاب و عطش شعله‌ورترند

مادر به روی عاطفه‌اش چشم بسته است

مرز میان عشق و جنون را شکسته است

هی دست می‌کشد به سر و روی ماهشان

یعنی به بازگشتن‌شان دل نبسته است

مادر نشسته سیر تماشایشان کند

هنگام رفتن است، مهیایشان کند

عون است یا محمّد؟ فرقی نمی‌کند

در اشک‌های بدرقه پیدایشان کند

چه سخت بود زنی اشک را بخشکاند

صبوری‌اش جگر کوه را بلرزاند

در التهاب وداعی که بازگشت نداشت

زمین حادثه را دور سر بگرداند

ای مظهر صبر! مادرم من! خوبم

از عشق حسین سخت در آشوبم

اینجا که تمام لحظه‌ها دیوارند

دل را به در شهادتم می‌کوبم

این سهم مادرانۀ عشقی نجیب که

می‌پرورد به دامن خود عطر سیب که

روزی سبک، بچیند و با دست‌های خود

تقدیم سرخ ساحت پاک حبیب که

روز عجیبی است روزی عجیب

کبوتران تشنه از آب دوری می‌کنند

سلام باد به اسطورۀ حیا زینب

یگانه آینۀ عصمت خدا زینب

شکوه صبر علی در قیام عاشورا

قوام قائمۀ عشق کربلا، زینب

اینان کم از دو لالۀ احمر که نیستند

از یاوران خوب تو کمتر که نیستند

هر چند نور چشم من، اما عزیزتر

از حنجر بریدۀ اصغر که نیستند

او باغبان خستۀ گل‌های چیده است

اندازۀ تمام بشر داغ دیده است

از گریه‌هاش دشت پر از رود می‌شود

یک زن که از حوالی باران رسیده است