غم با نگاه خیس تو معنا گرفته

یک موج از اشک تو را دریا گرفته

در فصل غم، فصل خسوف ماه خونین

خورشید هم مثل دلت گویا گرفته!

جان بر لبم رسیده و در بین بسترم

از سینه آمده است نفس‌های آخرم

خاک بقیع شاهد آه و فغان من

دشمن گریست بر من و بر دیده‌ی ترم

گر چه از داغ فروغ دیده‌ام با غم قرینم

لیک افزون‌تر غمین در فُرقت سلطان دینم

شادمان باشم که خورشید عطش را شد علمدار

ساقی گل‌ها فدا شد در ره آن نازنینم

کار امّ‌البنین گل‌آرایی است

باغ گل‌های او تماشایی است

هر یکی نقش و رنگارنگ

تابلویی از شکوه و زیبایی است

تو، به علی همسری امّ‌البنین

همسر آن سروری امّ‌البنین

بر حسنین و زینبین علی

فاطمه‌سان مادری امّ‌البنین

من که اشک دیدگان را همچو دریا کرده‌ام

سینه را سوزان ز داغ پور زهرا کرده‌ام

بر سپهر دیده‌ام اختر فشانم روز و شب

ماه را قربانی خورشید طاها کرده‌ام

بنال ای دل، دل مهدی غمین است

شب جان دادن امّ‌البنین است

در این ماتم اگر اشکی بریزی

جزایت با امیرالمؤمنین است

تیغی که جدا دو دست عباسم کرد

دیدی که چه با خاطرِ حساسم کرد

این تیغ، مدینه با غلافی سنگین

نیلوفر پژمرده گل یاسم کرد

امّ بنین، داغ به دل ببینید

زورق افتاده به گل ببینید

من آسمانم و قمر ندارم

مادرم و دگر پسر ندارم

من دوست دارم اولیای این زمین را

یک لطف دیگر داده‌اند این سرزمین را

صدها گره وا می‌شود از کارهایم

وقتی زیارت می‌کنم امّ‌البنین را

این که این جا آرمیده روح کیست

چشم گریان و دل مجروح کیست

از کدامین چشمه‌ای جوشیده است

وز کدامین بوستان روئیده است

من خانه‌دار خانه‌ای افسرده هستم

آرامش یک باغ طوفان خورده هستم

هر چند حیدر راهی این خانه‌ام کرد

بر غنچه‌های کوچکش پروانه‌ام کرد