مروۀ کرببلا حال و هوایی دارد

این سراشیبی ِ گودال منایی دارد

خبرش پر شده در دشت ز مرکب افتاد

به زمین خوردن آیینه صدایی دارد

دهان جُربزه را سخت وا گذاشته است

سری که سربه سرِ نیزه‌ها گذاشته است

قدش بلندتر از ماست ده سر و گردن،

کسی که روی سر خویش پا گذاشته است

بنا نبود سر از نی درآوَرَد آواز،

خداش خیر دهد کاین بنا گذاشته است

برای خواهرت آهی نمانده

به غیر از عمر کوتاهی نمانده

به جز آوای قرآن از سر نی

برایش هیچ همراهی نمانده

وحی است و به خاکیان نزولی دارد

ماه است و به چاه‌ها حلولی دارد

از ظاهر خاکستری‌اش هیچ نپرس

این سر خبر از تنور خولی دارد

گل‌های شکوفا شده چیدن دارد

قرآن ز لبان تو شنیدن دارد

خنجر به نوکِ نیزۀ خونین می‌گفت:

رگ‌های بریدۀ تو دیدن دارد

گفتند اگر خدا تو را می‌خواهد

از جمعِ جهانیان جدا می‌خواهد

صد سجده که بر خاک بماند هرگز

یک سجده؛ ولی سر به هوا می‌خواهد ...

سرت بر خاک بود و درد سر شد

که سرگرمی چندین رهگذر شد

سرت برگشت بر نیزه ولیکن

شکاف ابروی تو بازتر شد

تو را بست از سرگیسو به نیزه

مگر تابت دهد هر سو به نیزه

الهی بشکند دستان خولی

تو را محکم زد از پهلو به نیزه

تَف تف تتف تتف تتتف تف تتف تتف

صَف صف صصف صصف صصصف صف صصف صصف

تَن تن تتن تتن تتتن تن تن تتن تتن

سرها جدا فتاده در این دشت از بدن

در کرب و بلا، پیمبری می‌بینم

بر منبر خون ِ دل، سری می‌بینم

طوفان بزرگ دیگری در راه است

انگار حسین دیگری می‌بینم

پرده بر می‌دارد امشب، آفتاب از نیزه‌ها  می‌دمد یک آسمان خورشیدِ ناب ازنیزه‌ها  می‌شناسی این همه خورشید خون‌آلود را  آه! ‌ای خورشید زخمی! رُخ متاب از نیزه‌ها 

شبی دراز شبی خالی از سپیده منم

طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم

پی نظاره‌ات ای یوسف سراپا حسن

کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم

کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن

خیال می‌کنم آن گنگ خواب دیده منم