چو گل در ازدحام داس افتاد

ز تن آن شاخۀ حسّاس افتاد

ستون آسمان لرزید، وقتی

عمود خیمۀ عباس افتاد

دو دست نازنین بر خاک افتاد

گل امّ البنین برخاک افتاد

تداعی شد به ذهن من که گویا

امیرالمؤمنین بر خاک افتاد

قیام قافله «برپا» رقیّه!

قنوت و نافله «برپا» رقیّه!

بهار لاله در صحرای محشر:

گل هر آبله بر «پا» رقیّه!

عطش را از لبان یاس بردار

ز چشمانش کمی احساس بردار

تو را بر لب نزد، هرگز ننوشید

برو دست از سر عبّاس بردار

عطش یک جرعه غم دربارۀ او

فرات و علقمه آوارۀ او

ببند ای دل دخیل استجابت

شبی بر غربت گهوارۀ او

سحر شد چشم تو از خواب افتاد

به زلف خیمه‌هایت تاب افتاد

عطش بوسه به لب‌های تو می‌زد

دهان خشک دریا آب افتاد

عطش خون از لب قرآنی‌ات خورد

که آب از لهجۀ بارانی‌ات خورد

دل زهرا و زینب را شکسته

همان سنگی که بر پیشانی‌ات خورد

در افق سر می‌زنی، خورشید را داری به دست

از فراسوی زمان، از آسمان دور دست

در افق سر می‌زنی بر هودج رنگین‌کمان

برقی از خشم خدا بر ذوالفقارت می‌نشست

پرنده در هوایت پر نمی‌زد

بدون دست‌هایت پر نمی‌زد

اگر چشمان تو سقّا نبودند

دل دریا برایت پر نمی‌زد

به یادت برگزینم تشنگی را

که با تو همنشینم تشنگی را

تلاش خویش را کردم که شاید

ز لب‌هایت بچینم تشنگی را

کسی مثل تو زیبارو نمی‌شد

نبودی دست دریا رو نمی‌شد

اگر دستان تو برپا نبودند

تمام آسمان «وارونه» می‌شد

دلش لبریز از احساس باشد

لبالب از شمیم یاس باشد

ادا کن حق زهرا را که عبّاس

به مهر مادرش حسّاس باشد