هم از درد و غم می‌نویسم

هم از باران نم نم می‌نویسم

سه تا حرف

ع

م

و

را در دوبیتی

جدا افتاده از هم می‌نویسم

چرا از یاد بردی نینوا را

نبوسیدی زمین کربلا را

چرا وقتی عطش بارید، باران

رها کردی دل گنجشک‌ها را

نگاه آخرم بارید و تو نه

دو چشم آخرم بارید و تو نه

دلم یک خیمه آتش بود، باران

گلوی اصغرم بارید و تو نه

نه تنها لحظۀ پرواز بارید

تمام عمر با اعجاز بارید

تو باران نیستی، باران کسی بود

که دست از دست داد و باز بارید

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود

علم بر دست و دستش بر زمین بود

چه ناآرام می‌بارید باران

دل هر قطره یک ام‌البنین بود

رسید و بار غم بر شانه‌اش بود

غم اهل حرم بر شانه‌اش بود

دو دست از شانۀ باران جدا شد

ولی دست علم بر شانه‌اش بود

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود ................ع ................م ................و

دو بیتی بود، از باران خبر داشت

نگاهش شوق باران بیشتر داشت

دو دست ماه را از روی شن‌ها

رسید و

خم شد و آرام برداشت

تو را باران، تو را دریا سروده است

خدا در مصرعی زیبا سروده است

کنار دست‌های تو تمام

دوبیتی‌های دنیا ناسروده است

تمام ماجرای توست باران

مرید چشم‌های توست باران

همیشه دست در دست تو دارد

همیشه پا به پای توست باران

و در چشم تو باران شعبه دارد زلال چشمه ساران شعبه دارد

سه شعبه تیر نامردان اگر بود گلوی تو هزاران شعبه دارد

.................................................

شکسته، ارغوانی می‌نویسم

به یاد لاله‌های بی سر باغ دوبیتی را سه گانی می‌نویسم