تو نوری و خورشید هم خاکستر توست

پرواز صد جبرئیل در بال و پر توست

این آیه‌های مریمِ در حالِ تنزیل

با آبشار رشته‌های معجر توست

کاش آن شب همه جا شب می‌شد

خاک گودال مؤدب می‌شد

داشت از خون گلوی آقا

لب گودال لبالب می‌شد

داری عقیله ـ خواهر من ـ گریه می‌کنی؟

آیینه‌ی برابر من گریه می‌کنی

از لابه‌لای خیمه دلم تا مدینه رفت

خیلی شبیه مادر من گریه می‌کنی

پیش فرات این همه دریا چه می‌کند؟

این مشک روی شانه‌ی سقّا چه می‌کند؟

تنها به خاطر گل روی سکینه است

دریایی التماس به دریاچه می‌کند

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

به نام آب، به نام فرات نام شما

من آفریده شدم تا کنم سلام شما

نوشته‌اند به روی جبین ما دو نفر

شما غلام حسین و منم غلام شما

من ناز را در چشم شهلایت کشیدم

پس عالمی را مست و شیدایت کشیدم

عیسی بن مریم را کنار جا نمازت

مات نفس‌های مسیحایت کشیدم

مثل بهار مثل غزل آفریدمت

شعری شدی و با کلماتم خریدمت

می‌خواستم ببینم اذان صدات را

امّا چه دیر مثل همیشه رسیدمت

گهواره خالی می‌شود با رفتن تو

دیگر نمانده فرصتی تا رفتن تو

حتی خدا با ماندنت راضی نمی‌شد

عیسای من قربان بالا رفتن تو

بالا نشسته است که پیغمبرش کنند

کوچک‌ترین امامِ همین منبرش کنند

مثل امام‌زاده‌ی شش ماهه می‌شود

عمّامه‌ی سیاه اگر بر سرش کنند

بالاترین محله پرواز جاش بود

خورشید از اهالی صبح نگاش بود

خال لبش که ارثیه آفتاب‌هاست

یک آسمان ستاره قطبی فداش بود

از تنم چند تن درست کنید

بی‌سر و بی‌بدن درست کنید

سنگ را بر تنم تراش دهید

تا عقیق یمن درست کنید