ایوب دل شکستۀ با آن همه مقام

 شاگرد درس صبر دبستان زینب است

 هرگز نگو که چادرش آتش گرفته است!

 این شعله‌های خیمه، گلستان زینب است

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

آمد به در خانۀ عباس علمدار

زد بوسه بر آن درگه و استاد مؤدب

گفتا به ادب با پسر حیدر کرار

آنکه با خلقت توهرچه که بود آورده

جبرییلش به سجود تو سجود آورده

نه...غلط گفتم از آغازخدا با نورت

نه فقط آنچه که بود آنچه نبود آورده

ای کودک شش‌ماهۀ گهواره نشینم

نیلوفر دردانۀ فردوس برینم

تو ماهی لب‌تشنۀ دریای فراتی

لب باز کن از حنجره‌ات بوسه بچینم

وقتی پرچم حسین

بر زمین می‌افتاد

یزیدیان بهت‌زده زمزمه می‌کردند:

غیرممکن است

مگر آنکه دست عباس ...

قطع‌شده باشد!

از آن روزی که زلفت را به روی نی رها کردی

میان جان مشتاقان، قیامت ها به‌پا کردی

نمی‌دانم چه رازی بود بر لب‌های خونین‌ات؟

که نی‌های جهان را در هوایش نی‌نوا کردی

عشق بازی کار هر شیاد  نیست                        

این شکار، دام هر صیاد نیست

عاشقی را قابلیت لازم است     

طالب حق را حقیقت لازم است  

ای چشم تو بیمار، گرفتار، گرفتار

برخیز چه پیشامده این بار علمدار

گیریم که دست و علم و مشک بیفتد

برخیز فدای سرت انگار نه انگار

شه را غریب دید چو عبّاس،‌ با شتاب

آمد به استضائه چو مه پیش آفتاب

گشتند رو به رو چو علمدار و شاه، شد

از این قِرانِ مهر و مه، آشوب و انقلاب