خون بر لبش نشست، عرق بر جبین نشست

پنجاه و چند مرتبه آقا زمین نشست

پنجاه مرتبه به زمین خورد و ایستاد

از بس که زهر بر جگرش آتشین نشست

در اوج غربت و غم زهر کینه یارش بود

میان حجره دلش تنگ گلعذارش بود

در آرزوی جوادش دمی قرار نداشت

به آخرین نفسش چشم انتظارش بود

هم به دیوار بستگی دارد

هم به مسمار بستگی دارد

داستان دوبارۀ کوچه

به شب تار بستگی دارد

اندازۀ دوماه عزا غم گرفته‌ام

چشمم گواه این دل ماتم گرفته‌ام

پیراهن سیاه تنم را شب فراق

بر سینه‌ام نهاده و محکم گرفته‌ام

بر آه آهِ من جگر سخت خاره سوخت

بر وای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می‌زنم

لب تشنه‌ام، دلم، جگر پاره پاره سوخت

خورشید سر زد از سحرت أیها الغریب

از سمت چشم‌های ترت أیها الغریب

تو ابر رحمتی که به هر گوشه سر زدی

باران گرفت دور و برت أیها الغریب

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد

میان سینه‌ام این درد بی امان افتاد

به راه روی زمین می‌نشینم و خیزم

نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

چنان به سینۀ خود چنگ می زنم از آه

که شعله بر پر و بال کبوتران افتاد

عبا به پایم اگر گیر می‌کند، غم نیست

اگر به کوچه زمین می‌خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده

به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

چه کس زد شراره به بال وپرش

عبا را کشیده به روی سرش

دلش مثل شمعی شده مشتعل

گهی دست خود را بگیرد به دل

تو آن هفتمین قبلۀ باوری

امام پس از موسی جعفری

تو در امتداد علی نازلی

تو رودی و دنبالۀ کوثری