با احتیاط لالۀ ما را پیاده کن

عباس جان، سه سالۀ ما را پیاده کن

با احتیاط بار حرم را زمین گذار

زانو بزن وقار حرم را زمین گذار

از عالم بالاست بنیانی که من دارم

یعنی همین روح مسلمانی که من دارم

گر سجده بر تولیت آدم نمی‌کردم

آدم نمی‌شد خاک انسانی که من دارم

ای آبروی نخل، به دست زبان تو

حرفی بزن که وسعت تاریخ، جان تو

خرمای عشق از شجر آل مصطفی

چیدی و عالمی‌ست گرفتار خوان تو

در کوچه گرفتند اگر دور و برش را چیدند اگر زخم‌ترین بال و پرش را

این ارث علی دوست‌ترین‌های قبیله ست جا داشت در این شهر ببیند اثرش را

تا شد به روی دست نبی مرتضی بلند

شد رایت جلال خدا برملا بلند

بشنید چون که نغمۀ «یا ایهاالرسول»

گردید منبری همه از پشته‌ها بلند

مرآت پاک لم‌یزلی، آیت جلی

شد بر سریر دست حبیب خدا بلند

روزی که در جام شفق مل کرد خورشید  بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

شید و شفق را چون صدف در آب دیدم  خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم

خورشید را بر نیزه؟ آری اینچنین است  خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است

بتگر بتی تراشد ورا همی پرستد

زو نیست رنج کس را نه زان خدای سنگین

تو چون بتی گزیدی کز شر و رنج آن بت

برکنده گشت و کشته یک رویه  آل یاسین