چون امّ بنین به دست مولایش داد

 با گریه، على بوسه بر اعضایش داد

عبّاس بُد آن طفل که از عشق حسین

 سرمست شد و دو دست در پایش داد

عبّاس لواى همّت افراشته است

 وین راز به خون خویش بنْگاشته است

او پرچم انقلاب عاشورا را

 با دست بریده‌اش به پا داشته است

شیرازه‌ی عترت و کتاب است حسین

 سرچشمه‌ی عشق و انقلاب است حسین

دیگر شهدا ستاره‌ی تابانند

 عبّاس چو ماه و آفتاب است حسین

تا بوسه به رخسار پسر داد على

 از عشق و وفاى او خبر داد على

دانست جدا شود دو دستش زین رو

 بوسید و ز بوسه بال و پر داد على

عبّاس که سینه‌اى چو دریایش بود

 امروز به دامان على جایش بود

آن طفل که مرد عرصه‌ی عاشوراست

 مشک و علم و دو دست کالایش بود

اى نخل بلند استقامت! عبّاس!

 سیراب ز چشمه‌ی امامت! عبّاس!

میلاد تو را نوشت تاریخ به خون

 میلاد شهامت و کرامت، عبّاس!

بر روى حسین، نور داور، صلوات

 بر موى ابوالفضل دلاور، صلوات

میلاد حسین است و ابوالفضل رشید

 بفرست تو بر این دو برادر صلوات

عبّاس که بود در سرش شوق گذشت

 دیدند چگونه دارد او ذوق گذشت

جان در ره آب داد و یک جرعه نخورد

 این است گذشتى که بُوَد فوق گذشت

او طرح دگر ز عشق و تقوا می‌ریخت

 آتش ز عطش بر سر دنیا می‌ریخت

از لذّت آب خوردنش افزون بود

 آن لحظه که آب را به دریا می‌ریخت

ایمان و وفا، سایه‌ی بالاى تو بود

 ایثار على، نقش به سیماى تو بود

گر لب نزدى به آب دریا، عبّاس!

 دریاى ادب، میان لب‌هاى تو بود

روشن‌گر راه عشق یعنى عبّاس

 سردار سپاه عشق یعنى عبّاس

آن جاى که آفتاب عشق است حسین

 پیداست که ماه عشق یعنى عبّاس

تکبیر عمو ز چارسو می‌آید

با دست پُر از فرات او می‌آید

رفته است عمو آب بیارد، اصغر!

آرام که السّاعه عمو می‌آید