عالم پُر از ندای حسین و نوای اوست

دل در فغان به زمزمۀ نینوای اوست

گلشن شود ز خون شهیدان اگر جهان

ذوق و صفایش از چمن کربلای اوست

هست در شوریده‌سر، سودای تو

                        یاد شور لیل عاشورای تو

یاد آن شامی که دید افلاکیان

                        جلوۀ انوار عشق خاکیان

عشق را آن کاو به جان، هم‌دم نمود

                        خلقت عشق و بلا، توأم نمود

این دو هرگز نیستند از هم جدا

                        هر کجا عشق است، می‌باید بلا

آل هاشم، جمله دل‌تنگ از فراق

                        بهر جان‌بازی سراپا اشتیاق

اکبر آمد با قد افراخته

                        سایبان گل ز سنبل ساخته

تا ز کوی عشق، بوی جان شنفت

                        کعبه‌ی عشّاق، ترک کعبه گفت

رخت بربست از حرم، میر ولا

                        تا بمانَد کعبه را حرمت به جا

روز عاشورا گذشت و شب رسید

                        مهر و مه را جان ز تب بر لب رسید

ماه را دادند آن بداختران

                        گردش وارونه در چرخ سنان

ظهر بود و مهر می‌تابید نور

                        دشت بود آتش به جان، هم‌چون تنور

کربلا بود، آری؛ آن صحرای غم

                        لیک نی آن کربلا‌ی صبح‌دم

نهال عمر منا! شاخ و برگ و بارت کو؟

گل خزان‌زده‌ام! جلوۀ بهارت کو؟

گرفته دل به هوای نوای دلکش تو

نی حزین من! آن ناله‌های زارت کو؟