کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]
کربلا! ای در مذاق اهل ذوق!
شعرِ سرشار از شعور و شور و شوق
ای بهین مضمونِ بکرِ شعرِ ناب!
معنی آیینه و مفهوم آب
سخن، هر آن چه که در باب دست‌های تو شد
نماز بود و به محراب دست‌های تو شد
حدیثِ مشک و علم، ای قصیده قامتِ عشق!
دو مصرع غزل ناب دست‌های تو شد
از بس که عطش ربوده تاب و تب تو
فرقی نبُوَد میان روز و شب تو
گیرم که پر از شیر شود سینۀ من
نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو
تا که اشک از دیده، طفلی سر کند طفل طبعم یاد از اصغر کند
کوچک امّا در بزرگی، کم نداشت قطره بود و هیچ کم از یم نداشت
ماه چهرش، رشک چهر آفتاب چشم خورشید از تماشایش پُرآب
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی
دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی
«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!
واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی
ای کرببلا! چه بوی سیبی داری!
وی دشت! چه صحرای عجیبی داری؟
عالم همه با تو آشنایند ولی
با این همه، مولای غریبی داری
ای ذبح عظیم! یااباعبدالله!
مولای کریم! یااباعبدالله!
الحق که عجیب‌تر بود، قصّۀ تو
از کهف و رقیم، یااباعبدالله!
ای زندۀ عشق! ای قتیل عبرات!
آزادۀ کربلا! اسیر کربات!
ما ظلمت محضیم و تو مصباح هدی
ما غرق گناهیم و تو کشتی نجات
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
به صبح دولت من آسمان خورد غبطه
که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید
«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»
ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای
طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند
از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
