مردن به زیر پای تو أحلی من العسل

پرپر شدن برای تو أحلی من العسل

بی‌شک برای من پدری کرده‌ای ... عمو

آن طعم بوسه‌های تو أحلی من العسل

از میان خیمه تا گودال با سر آمده

این برادرزاده که جای برادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می‌کند

کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

یا غربت لشکرم نجاتت داده

یا گریۀ خواهرم نجاتت داده

با آن همه کاری که تو کردی بی‌شک

حب تو به مادرم نجاتت داده

با اشک و نوا و ماتم و حال عزا

جاری کردی روی لبت «یا زهرا»

برگرد که توبه‌ات قبول است، قبول

با اینکه شکسته ای دل زینب را

دوباره اشک می‌ریزم به پای ماجرایی سرخ

دوباره یار می‌آید وَ بر دوشش عبایی سرخ

دوباره روضه می‌خوانند مردم با صدایی سرخ

که بر پا می‌شود یک بار دیگر کربلایی سرخ

یک قطعه طلای ناب پیدا کردم

در علقمه آفتاب پیدا کردم

هم پارۀ جسم ماه، هم پارۀ دست

هم‌پارۀ مشک آب پیدا کردم

وقت عصر بود و جز نگاه تر نداشتم

رفته بودی و جز آه شعله‌ور نداشتم

هست توی خاطرات که حرف می‌زدیم و من

جز زبان اشک و چشم نوحه‌گر نداشتم

لقمه‌ای نان درون دستانت

خیمه‌ات زیر بارش گرما

غرق فکر معاش و زندگی‌ات

فارغ از فکر خوب و بد حتّی

تو می‌مانی در این صحرا و فرزندت علی‌اکبر

همان نوری که می‌باشد تماماً مثل پیغمبر

همان ممسوس ذات حق، همان گنجینۀ باور

و لیلا زادۀ زهرا و مجنون زادۀ حیدر

او که دل کشتۀ چشمان سیاهش باشد

می‌رود کوفه ... خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو

سوزش قلب من از آتش آهش باشد

باشم ای کاش که در حال و هوایت امشب

بشوم ذرۀ خاک کف پایت امشب

کاسه در دست گرفتم که گدایت باشم

نظری کن به گدایت به گدایت امشب

برگرد سمت خیمه‌ها ... تنهای تنها

من بی‌تو خواهم مرد ای آقای تنها

آماده کردم هر چه باشد را برایت

آورده‌ام عون و محمد را برایت