در کوچه‌ها برای خودت گریه می‌کنی

یک عمر پا به پای خودت گریه می‌کنی

سی سال می‌شود که تو در هیئت دلت

با ذکر روضه‌های خودت گریه می کنی

از جهان گر چه به جز غصه ندیدیم حسین

غم و اندوه شما باز خریدیم حسین

شیوۀ چشم شما بود به دل آتش زد

چقدر از غمتان داغ کشیدیم حسین

گفتم از آب بگویم، لب من گفت حسین

رفتم از گل بسرایم، که چمن گفت حسین

چه شده؟ موسم روضه است، ببین از داغش

فاطمه باز زمین خورد، حسن گفت حسین

من کی‌ام؟ خاک زیر پای حسین

گرد نعلین بچه‌های حسین

تا شنیدم شبی صدای حسین

آمدم سمت کربلای حسین

بنویسید غزل افتاده

جلوۀ حُسن ازل افتاده

بنویسید که از عرش خدا

سیزده ظرف عسل افتاده

هر جا کلاس درس شما برگزار شد

با شور و شوق روح الامین رهسپار شد

هر حرف غیر حرف شما فانی است، شکر

حرف شماست بین کتب ماندگار شد

سلام شاه کربلا یا حسین

درود ای خون خدا یا حسین

سلام بر پرچم ماه غمت

به گریه کن‌های شما یا حسین

روی قبرم بنویسید که نوکر بوده

سائل روز و شب آل پیمبر بوده

روی قبرم بنویسید «سیه پوش حسین»

بنویسید که با کعبه برابر بوده

دوباره می‌رسد از ره، صدای پای محرم

سلام ماه حسین جان و گریه‌های محرم

چه نفس‌های شریفی که می‌شوند در این ماه

شبیه کعبه سیه پوش ماجرای محرم

عمه جان، پای من و حال شما دیدنی است

دل خون، پای برهنه، چه سفر کردنی است؟

عمه جان، موی من و روی شما سوخت، ببین

کعب نی پیرهنم را به تنم دوخت، ببین

وای از این روضه که از آن شده دفتر خونین

روضه خوان خون به دل و مسجد و منبر خونین

مستمع جامۀ خود چاک زد از این ماتم

مادری لطمه به صورت زد و منبر خونین

باز هم اهل ولا بادۀ مستانه زدند

لب خود را به لب ساغر و پیمانه زدند

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند