گفتند که این نماد بی‌جان شده است
این آخر سر دچار طوفان شدن است
دیدند امّا ... که چارده قرن بهار
در مکتب کربلا گل‌افشان شدن است
در خاک کویر، سرخ رُستند همه
در چشمۀ خون، آینه شستند همه
رازی که نهفته بود در فصل عطش
در محضر آفتاب جستند همه
از باور تیرگی جدا می‌شد حر
با لشکر نور، آشنا می‌شد حر
بر بال فرشتگان به پرواز آمد
در خویشتن خویش رها می‌شد حر
دیباچۀ عشق کربلایی مسلم!
چون روح پرنده‌ها رهایی مسلم
ای شاهد غربت تو شهر کوفه
با زخم غریبی آشنایی مسلم
می‌سوخت از التهاب، جانت ای گل
کم‌رنگ شد از عطش توانت، ای گل
پرپر شدن از داغ در آن صحرا بود
برنامۀ فصل امتحانت ای گل
نامحرمان راز قیامش را نفهمیدند
رمز قیام و اوج نامش را نفهمیدند
هفت آسمان در نای خود آوای غربت داشت
مردی که معنای کلامش را نفهمیدند
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
