شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

چون که نوبت بر بنی‌هاشم رسید

                        ساخت ساز جنگ عبّاس رشید

مَحرم سرّ و علم‌دار حسین

                        در وفا‌داری، عَلَم در نشأتین

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

بوستانِ لاله‌رویانِ حجیز

شد ز تاراج خزان، چون برگ‌ریز

کوفیان بستند بار قافله

بانوان را شد به گردون، غلغله

شد چو خورشید امامت در حجاب

                        سر برآوردند خفّاشان ز خواب

سوی خرگاه امامت تاختند

                        کافران، دیر از حرم نشناختند

ذوالجناح آن رفرف معراج عشق

                        بر سر از نور نبوّت، تاج عشق

چون هما از تیر، شه‌پر کرده باز

                        پرفشان آمد سوی شاه حجاز

شد میان مرکز میدان، مکین

                        نقطۀ توحید «ربّ‌العالمین»

پس ندا آمد به ارواحِ گُزین

                        که فرود آیید نک سوی زمین

شد چو بی‌خود از رحیقِ عشق، شاه

                        تاخت لشکر بر حریم خیمه‌گاه

نالۀ مستورگان دردمند

                        شد روان از خیمه بر چرخ بلند

مانْد تنها چون به میدان بلا

                        از پس یاران، خدیو کربلا

سوی خرگاه امامت تافت رو

                        روز روشن، خور به مغرب شد فرو

مانْد تنها چون به میدان بلا

                        از پس یاران، خدیو کربلا

سوی خرگاه امامت تافت رو

                        روز روشن، خور به مغرب شد فرو

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

آه از آن روز که در دشت بلا غوغا بود شورش روز قیامت به جهان بر پا بود

خصم چون دایره گرد حرم شاه شهید در دل دایره چون نقطۀ پا بر جا بود