فرزند آخر اما وقتی به دنیا آمد این پدر بود که به استقبالش می‌رفت، در آغوشش کشید، اشک امان پدر را بریده بود، فرزند اما...

می‌آیم، اگرچه کوتاه، درآغوش تو آرمیدن لذتی جاودانه دارد.

 از ملکوت به عرش آغوش تو و از آغوش تو تا ملکوت، به راستی چه کس تاکنون سیری به این زیبایی داشته ‌است؟

هفته که می‌گذرد و به نفس‌‌های آخر می‌رسد، تب دار می‌شود بازدم آنان که نفس‌هایشان روزگارانی میهمان صحن با صفای او در شب‌های جمعه شده است.

ماه‌ها که می‌گذرد و نیمه سال را پشت سر نهاده و به ماه رجب می‌رسد، تپش‌های قلب آنان که ماه رجب دلشان در سرای ارباب تپیده است دم یا حسین می‌گیرد.

باورم نمی‌شود که تو مامور رساندن آرزوهایم  به خدا باشی

حقا که نامش معجزه می‌کند

من فقط نامی از او بردم

همین ...

نشسته‌ام رو به روی کعبه روی زمین و چشم دوخته‌ام به چراغ‌های سبز حجر اسماعیل و ناودان طلا که درست رو به رویم هستند. چند دقیقه‌ای محو عظمت خانه­ خدا می‌شوم و سرم خالی می‌شود از هر فکری. کمی پایین‌تر را که نگاه می‌کنم دستانی را می‌بینم که محکم پرده‌ی کعبه را چسبیده‌اند، با این صحنه بی‌اختیار بغض گلویم را می‌گیرد و اشک ... 

از عرش آمدی و زمین آبرو گرفت

باید برای بردن نامت وضو گرفت

صدای مادر آوای مهربانی است. لالایی می‌گوید و در گوش پسرش زمزمه می‌کند که: شبیه پدرت شو...

چه زیباست مادر پسرانی باشی که پدرشان امام علی (ع) باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که برادرشان امام مجتبی (ع) باشد.

چه زیباست مادر پسرانی باشی که خواهرشان زینب (س) باشد...

دو مادر و دو فرزند!

دو مادر، در مدینه، در فاصله‌ کوتاهی به اندازه بین الحرمین

دو فرزند، در کربلا، در فاصله‌ کوتاهی به اندازه بین الحرمین

پیرمرد عرب با صدایی خسته زمزمه می‌کرد:

«بِنْتُ مَنْ أُمُ مَنْ حَلِیلَهُ مَنْ             ویْلٌ لِمَنْ سَنَ ظُلْمَهَا وأَذَاهَا»

فکرکردم چند کلمه‌ کلیدی این بیت را به خاطر بسپارم تا بعدا کل شعر را پیدا کنم.

اگر چه جواب سوال‌های شاعر چیزی نبود جز...

می‌خواهم از تو بنویسم از جوانیت از شکوهت از بزرگی و بزرگواریت. تو ای بزرگ بانوی مدینه که هجده بهار بیشتر با گل خوشبوی وجود مطهرت، عطر ‌‌آگین نشد و این سرسبزی همیشه‌ی بهاران تتمه‌ی روزهای باشکوه حضور توست.