پس از شهادت امیرمؤمنان (ع)، امام حسین (ع) با برادرش امام حسن (ع) بیعت کرد. ایشان چه در ایام خلافت امام حسن (ع) و چه در دوران امامت آن حضرت، همواره همراه و یار و یاور امام حسن (ع) در امور خلافت و امامت بود. افزون بر این، امام حسین (ع) احترام ویژه‌اى براى برادر و امام (ع) خود قائل بود، به طوری که در یک کلام می‌توان گفت که ایشان در پیروى و تکریم از امام حسن (ع) کار را به سرانجام رسانده بود.

امام حسن مجتبی (ع) در مورد لیاقت برادرش حسین (ع) برای امامت ودیگر چیزها در آخر عمر شریفشان سفارش‌هایی به محمدحنفیه کردند که در ادامه آن را می‌خوانید...

در بخش پیشین انحراف عقیده معاویه را بررسی کردیم. در ادامه فعالیت های او در زمان امام حسن علیه‌السلام ، جنایت ها ،زیر پا نهادن صلحنامه اش با امام حسن مجتبی (ع) و کشتار شیعیان و طرفداران علی ابن ابی طالب علیه السلام را در تاریخ مکتوب بررسی می کنیم....

اساساً اسلام دین رحمت و صلح و صفاست، تاریخ اسلام و زندگی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم و ائمه علیه السلام بیانگر همین معناست، مگر در مواردی که پیامبر (ص)  و یا ائمه (ع)  مجبور به جنگ و نبرد می شدند که آن هم جنبه دفاعی داشت. امام حسن (ع) هم آن گاه که به خلافت رسیدند، با مخالفت و لشکر کشی معاو یه روبرو شدند و از این جهت لشکری را تجهیز نمودند.

وصیت کردن امام معصوم قبل از وفاتش، یکی از راه‌های مشخص کننده امام بعدی می‌باشد و به همین مناسبت مرحوم کلینی در کتاب شریف کافی، روایتی را در خصوص امامت امام حسین ذکر کرده که این روایت سندی آشکار در مظلومیت پیامبر و امام مجتبی است.