در این نوشتار حدیث معروف منسوب به امام حسین (ع) «إِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ ...» ازاین‌جهت بررسی‌شده که آیا متن آن حاکی از قصد امام حسین (ع) برای اصلاح در دین است یا اصلاح در امت؟ نگارنده به این نتیجه رسیده که این حدیث نه از حیث سندی اعتبار دارد و نه محتوای آن قابل‌پذیرش است و اگر کسی ازلحاظ سندی تساهل کند و آن را بپذیرد، باید بخش پایانی آن را که تأیید خلافت ابوبکر و عمر و عثمان است، نیز بپذیرد و یا آن قسمت را جعلی بداند، لکن در صورت پذیرش نیز اصلاح مطرح‌شده در حدیث اصلاح در امت است نه اصلاح در دین.

امام حسین (ع) راهی جز خارج شدن از مدینه نداشت و با تهدید به ترور رو به رو بودند بنابراین شبانه از مدینه به سمت مکه خارج شدند.

وقتی امام حسین به منزل حاجز رسیدند در جواب نامه حضرت مسلم نامه‌ای به بزرگان کوفه زدند:

«بسم‌الله الرحمن الرحیم از حسین بن علی به سلیمان بن صرد مسیب بن نجبه رفاعه بن شداد عبدالله بن وال و گروهی از مؤمنان اما بعد می‌دانید که پیامبر خدا در حال حیات خویش فرمود هر کس حاکم ستمگری را...

امام (ع) از بطن حرکت کرد و رفت تا به شراف رسید، هنگام سحر بود که دستور داد جوانان تمام ظرف‌های خود را آبگیرى کنند.

شاید بسیاری دعای عرفه را مربوط به حجه الوداع  امام حسین علیه السلام بدانند و گمان کنند که این مناجات پیش از حرکت ایشان به سمت کوفه،خوانده شده  است.

در این نوشته سعی شده است بررسی مختصری بر روی سند این دعا و زمان خوانده شدن آن توسط امام حسین -ع- انجام شود  و همچنین با بررسی مقاتل و تاریخ آن امام بزرگوار -ع-، تاریخ حرکت ایشان از مکه به‌سوی کوفه را بیابیم و به این سؤال پاسخ دهیم که آیا دعای عرفه در حج پایانی ایشان خوانده شده است یا خیر؟

کاروان امام حسین (ع) بعد از خروج از مدینه و حج نا‌تمام آن حضرت، بایاران و خانواده و همراهانش به سوی کوفه حرکت کردند و منزل به منزل به کوفه نزدیک می‌شدند.